متن و ترجمه سوره قیامه – مکارم شیرازی

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان

لَا أُقْسِمُ بِیَوْمِ الْقِیَامَةِ ﴿۱﴾
سوگند به روز قیامت. (۱)

وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ﴿۲﴾
و سوگند به نفس لوامه، وجدان بیدار و ملامتگر، (که رستاخیز حق است). (۲)

أَیَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ ﴿۳﴾
آیا انسان می‏پندارد که استخوانهای او را جمع نخواهیم کرد؟ (۳)

بَلَى قَادِرِینَ عَلَى أَنْ نُسَوِّیَ بَنَانَهُ ﴿۴﴾
آری قادریم که (حتی خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتب کنیم. (۴)

بَلْ یُرِیدُ الْإِنْسَانُ لِیَفْجُرَ أَمَامَهُ ﴿۵﴾
(انسان شک در معاد ندارد) بلکه او می‏خواهد (آزاد باشد و) مادام العمر گناه کند. (۵)

یَسْأَلُ أَیَّانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ ﴿۶﴾
(لذا) می‏پرسد قیامت کی خواهد آمد. (۶)

فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ ﴿۷﴾
در آن هنگام چشمها از شدت وحشت به گردش در می‏آید. (۷)

وَخَسَفَ الْقَمَرُ ﴿۸﴾
و ماه بینور گردد. (۸)

وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ ﴿۹﴾
و خورشید و ماه یکجا جمع شوند. (۹)

یَقُولُ الْإِنْسَانُ یَوْمَئِذٍ أَیْنَ الْمَفَرُّ ﴿۱۰﴾
آن روز انسان می‏گوید: را فرار کجاست ؟ (۱۰)

کَلَّا لَا وَزَرَ ﴿۱۱﴾
هرگز چنین نیست، راه فرار و پناهگاهی وجود ندارد. (۱۱)

إِلَى رَبِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ ﴿۱۲﴾
و قرارگاه نهائی تنها به سوی پروردگار تو است. (۱۲)

یُنَبَّأُ الْإِنْسَانُ یَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿۱۳﴾
و در آن روز انسان را از تمام کارهائی که از پیش یا پس فرستاده، آگاه می‏کنند. (۱۳)

بَلِ الْإِنْسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِیرَةٌ ﴿۱۴﴾
بلکه انسان خودش از وضع خود آگاه است. (۱۴)

وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِیرَهُ ﴿۱۵﴾
هر چند (در ظاهر) برای خود عذرهائی بتراشد. (۱۵)

لَا تُحَرِّکْ بِهِ لِسَانَکَ لِتَعْجَلَ بِهِ ﴿۱۶﴾
زبانت را به خاطر عجله برای خواندن آن (قرآن) حرکت مده. (۱۶)

إِنَّ عَلَیْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ ﴿۱۷﴾
چرا که جمع و خواندن آن بر عهده ماست. (۱۷)

فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ ﴿۱۸﴾
و هنگامی که ما آن را خواندیم از آن پیروی کن. (۱۸)

ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا بَیَانَهُ ﴿۱۹﴾
سپس بیان (و توضیح) آن نیز بر عهده ماست. (۱۹)

کَلَّا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ ﴿۲۰﴾
چنین نیست که شما می‏پندارید (و دلایل معاد را مخفی می‏شمرید) بلکه شما دنیای زودگذر را دوست دارید (و هوسرانی بیقید و شرط را). (۲۰)

وَتَذَرُونَ الْآخِرَةَ ﴿۲۱﴾
و آخرت را رها می‏کنید. (۲۱)

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَاضِرَةٌ ﴿۲۲﴾
در آن روز صورتهائی شاداب و مسرور است. (۲۲)

إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ ﴿۲۳﴾
و به پروردگارش می‏نگرد! (۲۳)

وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ بَاسِرَةٌ ﴿۲۴﴾
و در آن روز صورتهائی درهم کشیده است. (۲۴)

تَظُنُّ أَنْ یُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَةٌ ﴿۲۵﴾
زیرا می‏داند عذابی در مورد او انجام می‏شود که پشت را درهم می‏شکند! (۲۵)

کَلَّا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِیَ ﴿۲۶﴾
چنین نیست، او هرگز ایمان نمی‏آورد تا جان به گلوگاهش ‍ رسد. (۲۶)

وَقِیلَ مَنْ رَاقٍ ﴿۲۷﴾
و گفته شود: آیا کسی هست که این بیمار را از مرگ نجات دهد؟! (۲۷)

وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ ﴿۲۸﴾
و یقین به فراق از دنیا پیدا کند. (۲۸)

وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ ﴿۲۹﴾
و ساق پاها (از شدت جان دادن) به هم می‏پیچید. (۲۹)

إِلَى رَبِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ ﴿۳۰﴾
(آری) در آن روز مسیر همه به سوی (دادگاه) پروردگارت خواهد بود. (۳۰)

فَلَا صَدَّقَ وَلَا صَلَّى ﴿۳۱﴾
او هرگز ایمان نیاورد و نماز نخواند (۳۱)

وَلَکِنْ کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿۳۲﴾
بلکه تکذیب کرد، و روی گردان شد. (۳۲)

ثُمَّ ذَهَبَ إِلَى أَهْلِهِ یَتَمَطَّى ﴿۳۳﴾
سپس به سوی خانواده خود بازگشت در حالی که متکبرانه قدم بر می‏داشت. (۳۳)

أَوْلَى لَکَ فَأَوْلَى ﴿۳۴﴾
عذاب الهی برای تو شایسته تر است، شایسته تر! (۳۴)

ثُمَّ أَوْلَى لَکَ فَأَوْلَى ﴿۳۵﴾
سپس عذاب الهی برای تو شایسته تر است، شایسته تر! (۳۵)

أَیَحْسَبُ الْإِنْسَانُ أَنْ یُتْرَکَ سُدًى ﴿۳۶﴾
آیا انسان گمان می‏کند بیهوده و بیهدف رها می‏شود؟ (۳۶)

أَلَمْ یَکُ نُطْفَةً مِنْ مَنِیٍّ یُمْنَى ﴿۳۷﴾
آیا او نطفه‏ ای از منی که در رحم ریخته می‏شود نبود؟ (۳۷)

ثُمَّ کَانَ عَلَقَةً فَخَلَقَ فَسَوَّى ﴿۳۸﴾
سپس به صورت خون بسته در آمد، و او را آفرید و موزون ساخت ؟ (۳۸)

فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَیْنِ الذَّکَرَ وَالْأُنْثَى ﴿۳۹﴾
و از او دو زوج مذکر و مؤ نث آفرید. (۳۹)

أَلَیْسَ ذَلِکَ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ یُحْیِیَ الْمَوْتَى ﴿۴۰﴾
آیا چنین کسی قادر نیست که مردگان را زنده کند؟! (۴۰)