ترجمه سوره ذاریات – مکارم شیرازی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

سوگند به بادهایى که (ابرها را) به حرکت درمیآورند، (۱)

سوگند به آن ابرها که بار سنگینى (از باران را) با خود حمل میکنند، (۲)

و سوگند به کشتیهایى که به آسانى به حرکت درمیآیند، (۳)

و سوگند به فرشتگانى که کارها را تقسیم میکنند، (۴)

(آرى سوگند به همه اینها) که آنچه به شما وعده شده قطعا راست است; (۵)

و بى‏شک (رستاخیز) و جزاى اعمال واقع‏شدنى است! (۶)

قسم به آسمان که داراى چین و شکنهاى زیباست، (۷)

که شما (درباره قیامت) در گفتارى مختلف و گوناگونید! (۸)

(تنها) کسى از ایمان به آن منحرف میشود که از قبول حق سرباز میزند! (۹)

کشته باد دروغگویان (و مرگ بر آنها)! (۱۰)

همانها که در جهل و غفلت فرو رفته‏اند، (۱۱)

و پیوسته سوال میکنند: «روز جزا چه موقع است؟!» (۱۲)

(آرى) همان روزى است که آنها را بر آتش میسوزانند! (۱۳)

(و گفته میشود:) بچشید عذاب خود را، این همان چیزى است که براى آن شتاب داشتید! (۱۴)

به یقین، پرهیزگاران در باغهاى بهشت و در میان چشمه‏ها قرار دارند، (۱۵)

و آنچه پروردگارشان به آنها بخشیده دریافت میدارند، زیرا پیش از آن (در سراى دنیا) از نیکوکاران بودند! (۱۶)

آنها کمى از شب را میخوابیدند، (۱۷)

و در سحرگاهان استغفار میکردند، (۱۸)

و در اموال آنها حقى براى سائل و محروم بود! (۱۹)

و در زمین آیاتى براى جویندگان یقین است، (۲۰)

و در وجود خود شما (نیز آیاتى است); آیا نمیبینید؟! (۲۱)

و روزى شما در آسمان است و آنچه به شما وعده داده میشود! (۲۲)

سوگند به پروردگار آسمان و زمین که این مطلب حق است همان گونه که شما سخن میگویید! (۲۳)

آیا خبر مهمانهاى بزرگوار ابراهیم به تو رسیده است؟ (۲۴)

در آن زمان که بر او وارد شدند و گفتند: «سلام بر تو!» او گفت: «سلام بر شما که جمعیتى ناشناخته‏اید!» (۲۵)

سپس پنهانى به سوى خانواده خود رفت و گوساله فربه (و بریان شده‏اى را براى آنها) آورد، (۲۶)

و نزدیک آنها گذارد، (ولى با تعجب دید دست بسوى غذا نمیبرند) گفت: «آیا شما غذا نمیخورید؟!» (۲۷)

و از آنها احساس وحشت کرد، گفتند: «نترس (ما رسولان و فرشتگان پروردگار توایم)!» و او را بشارت به تولد پسرى دانا دادند. (۲۸)

در این هنگام همسرش جلو آمد در حالى که (از خوشحالى و تعجب) فریاد میکشید به صورت خود زد و گفت: «(آیا پسرى خواهم آورد در حالى که) پیرزنى نازا هستم؟!» (۲۹)

گفتند: «پروردگارت چنین گفته است، و او حکیم و داناست!» (۳۰)

(ابراهیم) گفت: «ماموریت شما چیست اى فرستادگان (خدا)؟» (۳۱)

گفتند: «ما به سوى قوم مجرمى فرستاده شده‏ایم… (۳۲)

تا بارانى از «سنگ – گل‏» بر آنها بفرستیم; (۳۳)

سنگهایى که از ناحیه پروردگارت براى اسرافکاران نشان گذاشته شده است!» (۳۴)

ما مؤمنانى را که در آن شهرها(ى قوم لوط) زندگى میکردند (قبل از نزول عذاب) خارج کردیم، (۳۵)

ولى جز یک خانواده باایمان در تمام آنها نیافتیم! (۳۶)

و در آن (شهرهاى بلا دیده) نشانه‏اى روشن براى کسانى که از عذاب دردناک میترسند به جاى گذاردیم. (۳۷)

و در (زندگى) موسى نیز (نشانه و درس عبرتى بود) هنگامى که او را با دلیلى آشکار به سوى فرعون فرستادیم; (۳۸)

اما او با تمام وجودش از وى روى برتافت و گفت: «این مرد یا ساحر است یا دیوانه!» (۳۹)

از این رو ما او و لشکریانش را گرفتیم و به دریا افکندیم در حالى که در خور سرزنش‏بود! (۴۰)

و (همچنین) در سرگذشت «عاد» (آیتى است) در آن هنگام که تندبادى بى‏باران بر آنها فرستادیم، (۴۱)

که بر هیچ چیز نمیگذشت مگر اینکه آن را همچون استخوانهاى پوسیده میساخت. (۴۲)

و نیز در سرگذشت قوم «ثمود» عبرتى است در آن هنگام که به آنان گفته شد: «مدتى کوتاه بهره‏مند باشید (و سپس منتظر عذاب)!» (۴۳)

آنها از فرمان پروردگارشان سرباز زدند، و صاعقه آنان را فراگرفت در حالى که (خیره خیره) نگاه میکردند (بى‏آنکه قدرت دفاع داشته باشند)! (۴۴)

چنان بر زمین افتادند که توان برخاستن نداشتند و نتوانستند از کسى یارى طلبند! (۴۵)

همچنین قوم نوح را پیش از آنها هلاک کردیم، چرا که قوم فاسقى بودند! (۴۶)

و ما آسمان را با قدرت بنا کردیم، و همواره آن را وسعت میبخشیم! (۴۷)

و زمین را گستردیم، و چه خوب گستراننده‏اى هستیم! (۴۸)

و از هر چیز دو جفت آفریدیم، شاید متذکر شوید! (۴۹)

پس به سوى خدا بگریزید، که من از سوى او براى شما بیم‏دهنده‏اى آشکارم! (۵۰)

و با خدا معبود دیگرى قرار ندهید، که من براى شما از سوى او بیم‏دهنده‏اى آشکارم! (۵۱)

این گونه است که هیچ پیامبرى قبل از اینها بسوى قومى فرستاده نشد مگر اینکه گفتند: س‏خ‏للّهاو ساحر است یا دیوانه!» (۵۲)

آیا یکدیگر را به آن سفارش میکردند (که همه چنین تهمتى بزنند)؟! نه، بلکه آنها قومى طغیانگرند. (۵۳)

حال که چنین است از آنها روى بگردان که هرگز در خور ملامت نخواهى بود; (۵۴)

و پیوسته تذکر ده، زیرا تذکر مؤمنان را سود میبخشد. (۵۵)

من جن و انس را نیافریدم جز براى اینکه عبادتم کنند (و از این راه تکامل یابند و به من نزدیک شوند)! (۵۶)

هرگز از آنها روزى نمیخواهم، و نمیخواهم مرا اطعام کنند! (۵۷)

خداوند روزى‏دهنده و صاحب قوت و قدرت است! (۵۸)

و براى کسانى که ستم کردند، سهم بزرگى از عذاب است همانند سهم یارانشان (از اقوام ستمگر پیشین); بنابر این عجله نکنند! (۵۹)

پس واى بر کسانى که کافر شدند از روزى که به آنها وعده داده میشود! (۶۰)