به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
حم (1)
این کتاب از سوى خداوند عزیز و حکیم نازل شده است! (2)
ما آسمانها و زمین و آنچه را در میان این دو است جز بحق و براى سرآمد معینى نیافریدیم; اما کافران از آنچه انذار میشوند روى گردانند! (3)
به آنان بگو: «این معبودهایى را که غیر از خدا پرستش میکنید به من نشان دهید چه چیزى از زمین را آفریدهاند، یا شرکتى در آفرینش آسمانها دارند؟ کتابى آسمانى پیش از این، یا اثر علمى از گذشتگان براى من بیاورید (که دلیل صدق گفتار شما باشد) اگر راست میگویید!» (4)
چه کسى گمراهتر است از آن کس که معبودى غیر خدا را میخواند که تا قیامت هم به او پاسـخ نمیگوید و از خواندن آنها (کاملا) بىخبر است؟! (و صداى آنها را هیچ نمیشنود!) (5)
و هنگامى که مردم محشور میشوند، معبودهاى آنها دشمنانشان خواهند بود; حتى عبادت آنها را انکار میکنند! (6)
هنگامى که آیات روشن ما بر آنان خوانده میشود، کافران در برابر حقى که براى آنها آمده میگویند: «این سحرى آشکار است!» (7)
بلکه میگویند: «این آیات را بر خدا افترا بسته است!» بگو: «اگر من آن را بدروغ به خدا نسبت داده باشم (لازم است مرا رسوا کند و) شما نمیتوانید در برابر خداوند از من دفاع کنید! او کارهایى را که شما در آن وارد میشوید بهتر میداند; همین بس که خداوند گواه میان من و شما باشد; و او آمرزنده و مهربان است!» (8)
بگو: «من پیامبر نو ظهورى نیستم; و نمیدانم با من و شما چه خواهد شد; من تنها از آنچه بر من وحى میشود پیروى میکنم، و جز بیمدهنده آشکارى نیستم!» (9)
بگو: «به من خبر دهید اگر این قرآن از سوى خدا باشد و شما به آن کافر شوید، در حالى که شاهدى از بنى اسرائیل بر آن شهادت دهد، و او ایمان آورد و شما استکبار کنید (چه کسى گمراهتر از شما خواهد بود)؟! خداوند گروه ستمگر را هدایت نمیکند!» (10)
کافران درباره مؤمنان چنین گفتند: «اگر (اسلام) چیز خوبى بود، هرگز آنها (در پذیرش آن) بر ما پیشى نمیگرفتند!» و چون خودشان بوسیله آن هدایت نشدند میگویند: «این یک دروغ قدیمى است!» (11)
و پیش از آن، کتاب موسى که پیشوا و رحمت بود (نشانههاى آن را بیان کرده)، و این کتاب هماهنگ با نشانههاى تورات است در حالى که به زبان عربى و فصیح و گویاست، تا ظالمان را بیم دهد و براى نیکوکاران بشارتى باشد! (12)
کسانى که گفتند: «پروردگار ما الله است»، سپس استقامت کردند، نه ترسى براى آنان است و نه اندوهگین میشوند. (13)
آنها اهل بهشتند و جاودانه در آن میمانند; این پاداش اعمالى است که انجام میدادند. (14)
ما به انسان توصیه کردیم که به پدر و مادرش نیکى کند، مادرش او را با ناراحتى حمل میکند و با ناراحتى بر زمین میگذارد; و دوران حمل و از شیر بازگرفتنش سى ماه است; تا زمانى که به کمال قدرت و رشد برسد و به چهل سالگى بالغ گردد میگوید: «پروردگارا! مرا توفیق ده تا شکر نعمتى را که به من و پدر و مادرم دادى بجا آورم و کار شایستهاى انجام دهم که از آن خشنود باشى، و فرزندان مرا صالح گردان; من به سوى تو بازمیگردم و توبه میکنم، و من از مسلمانانم!» (15)
آنها کسانى هستند که ما بهترین اعمالشان را قبول میکنیم و از گناهانشان میگذریم و در میان بهشتیان جاى دارند; این وعده راستى است که وعده داده میشدند. (16)
و کسى که به پدر و مادرش میگوید: «اف بر شما! آیا به من وعده میدهید که من روز قیامت مبعوث میشوم؟! در حالى که پیش از من اقوام زیادى بودند (و هرگز مبعوث نشدند)! و آن دو پیوسته فریاد میکشند و خدا را به یارى میطلبند که: واى بر تو، ایمان بیاور که وعده خدا حق است اما او پیوسته میگوید:» اینها چیزى جز افسانههاى پیشینیان نیست! (17)
آنها کسانى هستند که فرمان عذاب درباره آنان همراه اقوام (کافرى) که پیش از آنان از جن و انس بودند مسلم شده، چرا که همگى زیانکار بودند! (18)
و براى هر کدام از آنها درجاتى است بر طبق اعمالى که انجام دادهاند، تا خداوند کارهایشان را بىکم و کاست به آنان تحویل دهد; و به آنها هیچ ستمى نخواهد شد! (19)
آن روز که کافران را بر آتش عرضه میکنند (به آنها گفته میشود:) از طیبات و لذائذ در زندگى دنیا خود استفاده کردید و از آن بهره گرفتید; اما امروز عذاب ذلتبار بخاطر استکبارى که در زمین بناحق کردید و بخاطر گناهانى که انجام میدادید; جزاى شما خواهد بود! (20)
(سرگذشت هود) برادر قوم عاد را یاد کن، آن زمان که قومش را در سرزمین «احقاف» بیم داد در حالى که پیامبران زیادى قبل از او در گذشتههاى دور و نزدیک آمده بودند که: جز خداى یگانه را نپرستید! (و گفت:) من بر شما از عذاب روزى بزرگ میترسم! (21)
آنها گفتند: «آیا آمدهاى که ما را (با دروغهایت) از معبودانمان بازگردانى؟! اگر راست میگویى عذابى را که به ما وعده میدهى بیاور!» (22)
گفت: «علم (آن) تنها نزد خداست (و او میداند چه زمانى شما را مجازات کند); من آنچه را به آن فرستاده شدهام به شما میرسانم، (وظیفه من همین است!) ولى شما را قومى میبینیم که پیوسته در نادانى هستید!» (23)
هنگامى که آن (عذاب الهى) را بصورت ابر گستردهاى دیدند که بسوى درهها و آبگیرهاى آنان در حرکت است (خوشحال شدند) گفتند: «این ابرى است که بر ما میبارد!» (ولى به آنها گفته شد:) این همان چیزى است که براى آمدنش شتاب میکردید، تندبادى است (وحشتناک) که عذاب دردناکى در آن است! (24)
همه چیز را بفرمان پروردگارش در هم میکوبد و نابود میکند (آرى) آنها صبح کردند در حالى که چیزى جز خانههایشان به چشم نمیخورد; ما اینگونه گروه مجرمان را کیفر میدهیم! (25)
ما به آنها ( قوم عاد) قدرتى دادیم که به شما ندادیم، و براى آنان گوش و چشم و دل قرار دادیم; (اما به هنگام نزول عذاب) نه گوشها و چشمها و نه عقلهایشان براى آنان هیچ سودى نداشت، چرا که آیات خدا را انکار میکردند; و سرانجام آنچه را استهزا میکردند بر آنها وارد شد! (26)
ما آبادیهایى را که پیرامون شما بودند نابود ساختیم، و آیات خود را بصورتهاى گوناگون (براى مردم آنها) بیان کردیم شاید بازگردند! (27)
پس چرا معبودانى را که غیر از خدا برگزیدند -به گمان اینکه به خدا نزدیکشان سازد- آنها را یارى نکردند؟! بلکه از میانشان گم شدند! این بود نتیجه دروغ آنها و آنچه افترا میبستند! (28)
(به یاد آور) هنگامى که گروهى از جن را به سوى تو متوجه ساختیم که قرآن را بشنوند; وقتى حضور یافتند به یکدیگر گفتند: «خاموش باشید و بشنوید!» و هنگامى که پایان گرفت، به سوى قوم خود بازگشتند و آنها را بیم دادند! (29)
گفتند: «اى قوم ما! ما کتابى را شنیدیم که بعد از موسى نازل شده، هماهنگ با نشانههاى کتابهاى پیش از آن، که به سوى حق و راه راست هدایت میکند. (30)
اى قوم ما! دعوت کننده الهى را اجابت کنید و به او ایمان آورید تا گناهانتان را ببخشد و شما را از عذابى دردناک پناه دهد! (31)
و هر کس به دعوت کننده الهى پاسـخ نگوید، هرگز نمیتواند از چنگال عذاب الهى در زمین فرار کند، و غیر از خدا یار و یاورى براى او نیست; چنین کسانى در گمراهى آشکارند!» (32)
آیا آنها نمیدانند خداوندى که آسمانها و زمین را آفریده و از آفرینش آنها ناتوان نشده است، میتواند مردگان را زنده کند؟! آرى او بر هر چیز تواناست! (33)
روزى را به یاد آور که کافران را بر آتش عرضه میدارند (و به آنها گفته میشود:) آیا این حق نیست؟! میگویند: «آرى، به پروردگارمان سوگند (که حق است)!» (در این هنگام خداوند) میگوید: «پس عذاب را بخاطر کفرتان بچشید!» (34)
پس صبر کن آنگونه که پیامبران «اولو العزم» صبر کردند، و براى (عذاب) آنان شتاب مکن! هنگامى که وعدههایى را که به آنها داده میشود ببینند، احساس میکنند که گویى فقط ساعتى از یک روز (در دنیا) توقف داشتند; این ابلاغى است براى همگان; آیا جز قوم فاسق هلاک میشوند؟! (35)