به چه دلیل انسان عشق به بقا دارد؟ و چگونه عشق به بقا می تواند دلیل بر فطرى بودن معاد باشد؟
عشق به بقا امرى فطرى است و هر کس به درون خود رجوع کند، آن را می یابد علاوه بر آن، کوشش براى باقى نگه داشتن جسم مردگان از طریق مومیایى کردن و ساختن مقبره هاى جاویدانى هم چون اهرام مصر و دویدن دنبال آب حیات و اکسیر جوانى و آن چه مایه طول عمر است، دلیل روشنى از عشق سوزان انسان به بقا است.
پس عشق به بقا در درون آدمی وجود دارد. این عشق را خداوند در درون آدمی قرار داده است و خداوند هر چه را در وجود انسان آفریده، بر پایه حکمت و حساب است. اگر خداوند عطش را در وجود ما آفریده، دلیل بر این است که در طبیعت آب وجود دارد، اگر غریزه جنسى در انسان وجود دارد، نشانه این است که جنس مخالفى در جهان هست و گرنه جاذبه و کشش بدون وجود چیزى که به آن مجذوب گردد با حکمت آفرینش سازگار نیست. عشق به بقا در آدمی هست، ولى در دنیا بقایى نیست، پس باید عالمی باشد که در آن جا انسان باقى باشد.
این یکى از معانى فطرى بودن معاد است.
امام خمینى(ره) از راه «عشق به راحتى مطلق» فطرى بودن معاد را اثبات می کند.[18]
—————
[18] ر.ک: ناصر مکارم شیرازى و همکاران، تفسیر نمونه، ج 18، ص 5 ـ 474؛ ج 27، ص 314؛ امام خمینى(رحمه الله)، شرح چهل حدیث، ص 186.