غزوه خندق
در جنگ خندق یا احزاب، که در آن تمام قبائل و گروه های مختلف دشمنان اسلام برای کوبیدن«اسلام جوان»متحد شده بودند، بیش از ده هزار نفر شرکت کرده بودند؛ در حالی که تعداد مسلمانان از سه هزار نفر تجاوز نمیکرد. سران قریش که فرماندهی این سپاه را به عهده داشتند، با توجه به نفرات و تجهیزات جنگی فراوان خود، نقشه جنگ را چنان طراحی کرده بودند که به خیال خود با این یورش، مسلمانان را به کلی نابود سازند و برای همیشه از دست پیامبر صلی الله علیه و آله و پیروان او آسوده شوند. زمانی که گزارش تحرک قریش به اطلاع پیامبر اسلام رسید، حضرت شورای نظامی تشکیل داد و به پیشنهاد سلمان قرار شد که در قسمت های نفوذپذیر اطراف مدینه خندقی کنده شود که مانع عبور و تهاجم دشمن به شهر گردد. این پیشنهاد تصویب شد و ظرف چند روز با همت و تلاش مسلمانان خندق آماده گردید؛ خندقی که پهنای آن به قدری بود که سواران دشمن نمی توانستند از آن با پرش بگذرند و عمق آن نیز به اندازه ای بود که اگر کسی وارد آن می شد، به آسانی نمی توانست بیرون بیاید. سپاه قدرتمند شرک که تصور می کردند مانند گذشته در بیابان های اطراف مدینه با مسلمانان روبرو خواهند شد، این بار اثری از آنان در بیرون شهر ندیده و به پیشروی خود ادامه دادند و به دروازه شهر رسیدند و مشاهده خندقی ژرف و عریض در نقاط نفوذپذیر مدینه، آنان را حیرت زده ساخت؛ زیرا استفاده از خندق در جنگ های عرب بی سابقه بود. ناگزیر از آن سوی خندق شهر را محاصره کردند. در این جنگ قهرمان نامدار عرب به نام«عمرو بن عبدو» که نیرومندترین و دلاورترین مرد رزمنده عرب به شمار می رفت و او را با هزار مرد جنگی برابر می دانستند، به دست امام علی علیه السلام کشته شد. خداوند عالم نیز باد و طوفان شدیدی را بر کفار وارد ساخت و سرانجام آنان با ناکامی کامل راه خانه های خود را در پیش گرفتند.(1)
____________________
1. بحار الانوار، ج 20،ص 203-206؛ صدوق، خصال، ص 560؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج 2،ص 181؛ مفید، الارشاد، ص 54.