ترجمه سوره نازعات – مکارم شیرازی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

سوگند به فرشتگانى که (جان مجرمان را بشدت از بدنهایشان) برمى‏کشند، (۱)

و فرشتگانى که (روح مؤمنان) را با مدارا و نشاط جدا مى‏سازند، (۲)

و سوگند به فرشتگانى که (در اجراى فرمان الهى) با سرعت حرکت مى‏کنند، (۳)

و سپس بر یکدیگر سبقت مى‏گیرند، (۴)

و آنها که امور را تدبیر مى‏کنند! (۵)

آن روز که زلزله‏هاى وحشتناک همه چیز را به لرزه درمى‏آورد، (۶)

و بدنبال آن، حادثه دومین ( صیحه عظیم محشر) رخ مى‏دهد، (۷)

دلهایى در آن روز سخت مضطرب است، (۸)

و چشمهاى آنان از شدت ترس فروافتاده است! (۹)

(ولى امروز) مى‏گویند: «آیا ما به زندگى مجدد بازمى‏گردیم؟! (۱۰)

آیا هنگامى که استخوانهاى پوسیده‏اى شدیم (ممکن است زنده شویم)؟!» (۱۱)

مى‏گویند: «اگر قیامتى در کار باشد، بازگشتى است زیانبار!» (۱۲)

ولى (بدانید) این بازگشت تنها با یک صیحه عظیم است! (۱۳)

ناگهان همگى بر عرصه زمین ظاهر مى‏گردند! (۱۴)

آیا داستان موسى به تو رسیده است؟! (۱۵)

در آن هنگام که پروردگارش او را در سرزمین مقدس «طوى‏» ندا داد (و گفت): (۱۶)

به سوى فرعون برو که طغیان کرده است! (۱۷)

و به او بگو: «آیا مى‏خواهى پاکیزه شوى؟! (۱۸)

و من تو را به سوى پروردگارت هدایت کنم تا از او بترسى (و گناه نکنى)؟!» (۱۹)

سپس موسى بزرگترین معجزه را به او نشان داد! (۲۰)

اما او تکذیب و عصیان کرد! (۲۱)

سپس پشت کرد و پیوسته (براى محو آیین حق) تلاش نمود! (۲۲)

و ساحران را جمع کرد و مردم را دعوت نمود، (۲۳)

و گفت: «من پروردگار برتر شما هستم!» (۲۴)

از این رو خداوند او را به عذاب آخرت و دنیا گرفتار ساخت! (۲۵)

در این عبرتى است براى کسى که (از خدا) بترسد! (۲۶)

آیا آفرینش شما (بعد از مرگ) مشکل‏تر است یا آفرینش آسمان که خداوند آن را بنا نهاد؟! (۲۷)

سقف آن را برافراشت و آن را منظم ساخت، (۲۸)

و شبش را تاریک و روزش را آشکار نمود! (۲۹)

و زمین را بعد از آن گسترش داد، (۳۰)

و از آن آب و چراگاهش را بیرون آورد، (۳۱)

و کوه‏ها را ثابت و محکم نمود! (۳۲)

همه اینها براى بهره‏گیرى شما و چهارپایانتان است! (۳۳)

هنگامى که آن حادثه بزرگ رخ دهد، (۳۴)

در آن روز انسان به یاد کوششهایش مى‏افتد، (۳۵)

و جهنم براى هر بیننده‏اى آشکار مى‏گردد، (۳۶)

اما آن کسى که طغیان کرده، (۳۷)

و زندگى دنیا را مقدم داشته، (۳۸)

مسلما دوزخ جایگاه اوست! (۳۹)

و آن کس که از مقام پروردگارش ترسان باشد و نفس را از هوى بازدارد، (۴۰)

قطعا بهشت جایگاه اوست! (۴۱)

و از تو درباره قیامت مى‏پرسند که در چه زمانى واقع مى‏شود؟! (۴۲)

تو را با یادآورى این سخن چه کار؟! (۴۳)

نهایت آن به سوى پروردگار تو است (و هیچ کس جز خدا از زمانش آگاه نیست)! (۴۴)

کار تو فقط بیم‏دادن کسانى است که از آن مى‏ترسند! (۴۵)

آنها در آن روز که قیام قیامت را مى‏بینند چنین احساس مى‏کنند که گویى توقفشان (در دنیا و برزخ) جز شامگاهى یا صبح آن بیشتر نبوده است! (۴۶)