ای ساقی لب تشنه ابوالفضل دلیرم
بر خیز وبـبـیـن گـریــه اطفــال صغیرم
–
عبــاس ببــیــن اهــل حــــرم آب ندارد
طفــلان مـن از سوز عطش تاب ندارد
امشب همگی پیر وجوان خواب ندارد
غلــطیده چــرایــی تــو ایـا ماه منیرم
عباس بنــازم بــه وفــایــی که تو داری
باشاه وگدا لطف وعطایــی که تو داری
پاینده بود دســت شفـایی که تو داری
بودی توبه هر غصه و غم یار و مشیرم
ای جان جهـانـی بــه فــدای کــرم تو
افتاده چــرا از ســـر دوشــت عـلــم تو
افــکند غمــت شعلــه اخـا در حــرم تو
بنموده غمت ای گـل پرپر شــده، پیرم
ای ماه بلند اختـــر وتـابـنــده‌ی افـلاک
افتاده چرا قامت رعــنـــای تــوبـر خاک
بنگر به حرم سوی صغیران عطـشناک
دستان تو کو تا که تو را دسـت بگیرم
–
بنگر که علی اصغر من تشنه‌ی آب است
سوزنده تر از کام عـلـی قلـب رباب است
برخیز عزیزم که تو را وقت شتـــاب است
بنموده ز دنیـــا غــم هجـــران تــو سیرم
–
عبـــــاس مــن ای مــظـهـــــر آیــات خدایی
«نیسی» به فدای تو که لب تشنه سقایی
از بهر خدا کن به دلش لـــطــف و عطایی
کو یـــاد کــنـــد هـــر دم از ایـــن درد کبیرم