دعای اللهم لا تودبنی بعقوبتک و لا تمکر بی فی حیلتک

دعای اللهم لا تودبنی بعقوبتک و لا تمکر بی فی حیلتک

الجزء الأول؛ أبواب أحکام شهر رمضان؛ الباب الثامن عشر فیما نذکره من زیادات و دعوات فی اللیله الرابعه عشر منه و یومها و فیها عده روایات‏، فصل فیما نذکره مما یختص بالیوم الرابع عشر من دعاء غیر متکرر

جلد اول، باب های احکام ماه رمضان؛ باب هجدهم اعمال و دعاهای وارد شده در روایات در شب و روز چهاردهم ماه و روایاتی که در این شب و روز آمده، که در آن چند روایت، فصل اول دعاهای مخصوص روز چهاردهم رمضان (دعای اول):

اللَّهُمَّ لَا تُؤَدِّبْنِی بِعُقُوبَتِکَ وَ لَا تَمْکُرْ بِی فِی حِیلَتِکَ مِنْ أَیْنَ لِیَ الْخَیْرُ وَ لَا یُوجَدُ إِلَّا مِنْ عِنْدِکَ
معبودا، با عقوبت خود ادبم مکن و با دچار نمودنم به حیله‌ات فریبم مزن. اى پروردگار من، از کجا خیر براى من باشد در حالى که خیر جز از نزد تو وجود پیدا نمی‌کند؟ !

وَ مِنْ أَیْنَ لِیَ النَّجَاهُ وَ لَا تُسْتَطَاعُ إِلَّا بِکَ لَا الَّذِی أَحْسَنَ اسْتَغْنَى عَنْکَ وَ لَا الَّذِی أَسَاءَ وَ اجْتَرَأَ عَلَیْکَ‏ خَرَجَ مِنْ قُدْرَتِکَ
و از کجا نجات براى من باشد درحالى‌که جز به تو نمی‌توان بدان اقدام کرد. نه کسى که کار نیکى انجام داد، از یارى و رحمت تو بى‌نیاز است و نه کسى که کار بد کرد [و بر تو گستاخى نمود]، از تحت قدرت تو بیرون آمد.

یَا رَبِّ بِکَ عَرَفْتُکَ وَ أَنْتَ دَلَلْتَنِی عَلَیْکَ وَ لَوْ لَا أَنْتَ مَا دَرَیْتُ مَنْ أَنْتَ
اى پروردگار من تو را به تو شناختم و تو بودى که مرا به‌سوى خود راهنمایى کرده و فراخواندى و اگر تو نبودى، هرگز نمی‌دانستم که تو چیستى.

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَدْعُوهُ فِیُجِیبُنِی وَ إِنْ کُنْتُ بَطِیئاً حِینَ یَدْعُونِی
ستایش خدا را که هرگاه او را می‌خوانم، به من پاسخ مثبت می‌دهد، اگرچه وقتى او مرا می‌خواند، سستم

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَسْأَلُهُ فَیُعْطِینِی وَ إِنْ کُنْتُ بَخِیلًا حِینَ یَسْتَقْرِضُنِی
و ستایش خدا را که هرگاه از او درخواست می‌کنم، عطایم می‌کند اگرچه وقتى او از من قرض می‌طلبد، بخیل و تنگ‌چشمم

وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی وَکَلَنِی إِلَیْهِ فَأَکْرَمَنِی وَ لَمْ یَکِلْنِی إِلَى النَّاسِ فَیُهِینُونِی
و ستایش خدا را که مرا به خود واگذار کرد و گرامی داشت و به مردم واگذار نکرد تا مبادا به من اهانت نموده و مرا خوار بدارند
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی تَحَبَّبَ إِلَیَّ وَ هُوَ غَنِیٌّ عَنِّی
و ستایش خود را که باوجود بى‌نیازى، نسبت به من اظهار دوستى نمود.

اللَّهُمَّ لَا أَجِدُ شَافِعاً إِلَیْکَ إِلَّا مَعْرِفَتِی بِأَنَّکَ أَفْضَلُ مَنْ قَصَدَ إِلَیْهِ الْمُضْطَرُّونَ
خداوندا، شفاعت‌کننده‌اى جز شناخت من به این‌که تو برترین کسى هستى که بیچارگان آهنگ تو را می‌کنند، ندارم

أَسْأَلُکَ مُقِرّاً بِأَنَّ لَکَ الطَّوْلَ وَ الْقُوَّهَ وَ الْحَوْلَ وَ الْقُدْرَهَ أَنْ تَحُطَّ عَنِّی وِزْرِیَ الَّذِی قَدْ حَنَا ظَهْرِی
و با اعتراف به این‌که بخشش و نیرو و بازدارندگى و قدرت از آن تو است، از تو خواهانم که بار گناه مرا که پشتم را خم کرده است، بردارى

وَ تَعْصِمُنِی مِنَ الْهَوَى الْمُسَلَّطِ عَلَى عَقْلِی وَ أَنْ تَجْعَلَنِی مِنَ الَّذِینَ انْتَجَبْتَهُمْ لِطَاعَتِک‏
و از خواهش نفسم که بر عقلم غلبه کرده است، نگاه دارى و از کسانى که براى طاعتت برگزیده‌اى، بگردانى.