در قرآن، به مؤمنان مژده بهشت جاویدان داده شده است. آیا در آخرت، انسان ها خودشان گناه نمی کنند یا قادر به گناه کردن نیستند و اگر کسى در عالم آخرت و در بهشت گناه کند، چگونه می شود؟
اوّلا، دنیا محل عمل و آخرت جاى دریافت پاداش و ثواب و عذاب است و در آن جا، تکلیف وجود ندارد تا کسى نافرمانى کرده، مرتکب گناه شود. امیرمؤمنان(ع) می فرماید:(جَعَلَ الدُّنیا دارَ الأَعْمالِ وَ جَعَلَ الأخِرَهَ دارَ الْجَزاءِ …)[78].
ثانیاً، عالم آخرت عالم کشف حقایق و واقعیت هاست و محرمات و زشتى ها و گناهان در حقیقت هم چون غذایى نامناسب و متعفن براى انسان است که روح و بدن سالم، هرگز به چنین غذایى اشتها ندارد؛ به همین جهت، بهشتیان که داراى روح و بدنى سالمند، هرگز به چنان اعمالى تمایل پیدا نمی کنند و به دلیل غرق بودن در لذت ها و نعمت هاى الهى، اصلا انگیزه اى براى گناه در آنها وجود ندارد تا مرتکب گناه شوند.
اهل دوزخ هم در دوزخ دربند و زنجیرند؛ قرآن کریم می فرماید: (خُذوه فَغُلّوه * ثُمَّ الجَحیم صَلّوه)؛[79] او را بگیرید و دربند و زنجیرش کنید! سپس او را در دوزخ بیفکنید.[80]
—————
[78] بحارالأنوار، ج 32، ص 465.
[79] حاقه، آیه 30 و 31.
[80] اقتباس از: علامه حلى، شرح تجرید الاعتقاد، ص 411 و 412؛ تفسیر نمونه، ج 21، ص 116.