ملکوت
«مَلَکُوتَ» از «ملک» است و ملکوت آسمان ها، یعنی مالکیت مطلق و حقیقی خداوند نسبت به آن ها و مشاهده ملکوت، یعنی مشاهده اشیاء از جهت انتساب آن ها با خداوند. دید ملکوتی، یعنی درک توحید در هستی و باطل بودن شرک. عوالم هستی به چهار بخش تقسیم شده است: لاهوت (عالم الوهیت که جز خدا کسی از آن آگاه نیست)، جبروت (عالم مجردات)، ملکوت (عالم اجسام) و ناسوت (عالم کون و فساد و تغییر و تحولات). عالم ملکوت، عالم اسرار و نظم و شگفتی ها و جهان غیب است. ملکوت آسمان ها، عجایب آن ها است. ابراهیم علیه السلام با دیدن ملکوت آسمان ها و زمین، بیشتر با سنت، خلقت، حکمت و ربوبیت الهی آشنا شد. ملکوت، به معنای حکومت و مالکیت است و به حکومت مطلقه خداوند بر هستی اطلاق شده است. ایمان، رشته اتصال و ارتباط میان عالم ملک با عالم ملکوت است.(1)
___________________
1. مکارم شیرازی، تفسیر نور، ج3، ص 293.