به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
به خورشید و گسترش نور آن سوگند، (۱)
و به ماه هنگامى که بعد از آن درآید، (۲)
و به روز هنگامى که صفحه زمین را روشن سازد، (۳)
و به شب آن هنگام که زمین را بپوشاند، (۴)
و قسم به آسمان و کسى که آسمان را بنا کرده، (۵)
و به زمین و کسى که آن را گسترانیده، (۶)
و قسم به جان آدمى و آن کس که آن را (آفریده و) منظم ساخته، (۷)
سپس فجور و تقوا (شر و خیرش) را به او الهام کرده است، (۸)
که هر کس نفس خود را پاک و تزکیه کرده، رستگار شده; (۹)
و آن کس که نفس خویش را با معصیت و گناه آلوده ساخته، نومید و محروم گشته است! (۱۰)
قوم «ثمود» بر اثر طغیان، (پیامبرشان را) تکذیب کردند، (۱۱)
آنگاه که شقىترین آنها بپاخاست، (۱۲)
و فرستاده الهى ( صالح) به آنان گفت: «ناقه خدا ( همان شترى که معجزه الهى بود) را با آبشخورش واگذارید (و مزاحم آن نشوید)!» (۱۳)
ولى آنها او را تکذیب و ناقه را پى کردند (و به هلاکت رساندند); از این رو پروردگارشان آنها (و سرزمینشان) را بخاطر گناهانشان در هم کوبید و با خاک یکسان و صاف کرد! (۱۴)
و او هرگز از فرجام این کار ( مجازات ستمگران) بیم ندارد! (۱۵)