ترجمه سوره فصّلت – مکارم شیرازی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

حم (۱)

این کتابى است که از سوى خداوند رحمان و رحیم نازل شده است; (۲)

کتابى که آیاتش هر مطلبى را در جاى خود بازگو کرده، در حالى که فصیح و گویاست براى جمعیتى که آگاهند! (۳)

قرآنى که بشارت دهنده و بیم دهنده است; ولى بیشتر آنان روى گردان شدند; از این رو چیزى نمی‏ شنوند! (۴)

آنها گفتند: «قلبهاى ما نسبت به آنچه ما را به آن دعوت می‏کنى در پوششهایى قرار گرفته و در گوشهاى ما سنگینى است، و میان ما و تو حجابى وجود دارد; پس تو بدنبال عمل خود باش، ما هم براى خود عمل می‏کنیم!» (۵)

بگو: من فقط انسانى مثل شما هستم; این حقیقت بر من وحى می‏شود که معبود شما معبودى یگانه است; پس تمام توجه خویش را به او کنید و از وى آمرزش طلبید; واى بر مشرکان! (۶)

همانها که زکات را نمی‏ پردازند، و آخرت را منکرند! (۷)

اما کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام دادند، پاداشى دائمی دارند! (۸)

بگو: آیا شما به آن کس که زمین را در دو روز آفرید کافر هستید و براى او همانندهایى قرارمی‏دهید؟! او پروردگار جهانیان است! (۹)

او در زمین کوه‏هاى استوارى قرار داد و برکاتى در آن آفرید و مواد غذایى آن را مقدر فرمود، – ینها همه در چهار روز بود- درست به اندازه نیاز تقاضا کنندگان! (۱۰)

سپس به آفرینش آسمان پرداخت، در حالى که بصورت دود بود; به آن و به زمین دستور داد: س‏خ‏للّهبه وجود آیید (و شکل گیرید)، خواه از روى اطاعت و خواه اکراه!» آنها گفتند: «ما از روى طاعت می‏آییم (و شکل می‏گیریم)!» (۱۱)

در این هنگام آنها را بصورت هفت آسمان در دو روز آفرید، و در هر آسمانى کار آن (آسمان) را وحى (و مقرر) فرمود، و آسمان پایین را با چراغهایى ( ستارگان) زینت بخشیدیم، و (با شهابها از رخنه شیاطین) حفظ کردیم، این است تقدیر خداوند توانا و دانا! (۱۲)

اگر آنها روى‏گردان شوند، بگو: من شما را از صاعقه‏اى همانند صاعقه عاد و ثمود می‏ترسانم! (۱۳)

در آن هنگام که رسولان از پیش رو و پشت سر (و از هر سو) به سراغشان آمدند (و آنان را دعوت کردند) که جز خدا را نپرستید آنها گفتند: «اگر پروردگار ما می‏خواست فرشتگانى نازل می‏کرد; از این رو ما به آنچه شما مبعوث به آن هستید کافریم!» (۱۴)

اما قوم عاد بناحق در زمین تکبر ورزیدند و گفتند: «چه کسى از ما نیرومندتر است؟!»آیا نمی‏دانستند خداوندى که آنان را آفریده از آنها قویتر است؟ و (به خاطر این پندار) پیوسته آیات ما را انکار می‏کردند. (۱۵)

سرانجام تندبادى شدید و هول‏انگیز و سرد و سخت در روزهایى شوم و پرغبار بر آنها فرستادیم تا عذاب خوارکننده را در زندگى دنیا به آنها بچشانیم; و عذاب آخرت از آن هم خوارکننده‏تر است، و (از هیچ طرف) یارى نمی‏شوند! (۱۶)

اما ثمود را هدایت کردیم، ولى آنها نابینایى را بر هدایت ترجیح دادند; به همین جهت صاعقه -آن عذاب خوارکننده- به خاطر اعمالى که انجام می‏دادند آنها را فروگرفت! (۱۷)

و کسانى را که ایمان آوردند و پرهیزگار بودند نجات بخشیدیم! (۱۸)

به خاطر بیاورید روزى را که دشمنان خدا را جمع کرده به سوى دوزخ می‏برند،و صفوف پیشین را نگه می‏دارند (تا صفهاى بعد به آنها ملحق شوند!) (۱۹)

وقتى به آن می‏رسند، گوشها و چشمها و پوستهاى تنشان به آنچه می‏کردند گواهى می‏دهند. (۲۰)

آنها به پوستهاى تنشان می‏گویند: «چرا بر ضد ما گواهى دادید؟!» آنها جواب می‏دهند: «همان خدایى که هر موجودى را به نطق درآورده ما را گویا ساخته ; و او شما را نخستین بار آفرید، و بازگشتتان بسوى اوست! (۲۱)

شما اگر گناهانتان را مخفى می‏کردید نه بخاطر این بود که از شهادت گوش و چشمها و پوستهاى تنتان بیم داشتید، بلکه شما گمان می‏کردید که خداوند بسیارى از اعمالى را که انجام می‏دهید نمی‏داند! (۲۲)

آرى این گمان بدى بود که درباره پروردگارتان داشتید و همان موجب هلاکت شما گردید، و سرانجام از زیانکاران شدید! (۲۳)

اگر صبر کنند (یا نکنند، به هر حال) دوزخ جایگاه آنهاست; و اگر تقاضاى عفو کنند، مورد عفو قرار نمی‏گیرند! (۲۴)

ما براى آنها همنشینانى (زشت‏ سیرت) قرار دادیم که زشتیها را از پیش رو و پشت سر آنها در نظرشان جلوه دادند; و فرمان الهى در باره آنان تحقق یافت و به سرنوشت اقوام گمراهى از جن و انس که قبل از آنها بودند گرفتار شدند; آنها مسلما زیانکار بودند! (۲۵)

کافران گفتند: «گوش به این قرآن فراندهید; و به هنگام تلاوت آن جنجال کنید، شاید پیروز شوید!» (۲۶)

به یقین به کافران عذاب شدیدى می‏ چشمانیم، و آنها را به بدترین اعمالى که انجام می دادند کیفر می‏دهیم! (۲۷)

این آتش کیفر دشمنان خدا است، سراى جاویدشان در آن خواهد بود، کیفرى است بخاطر اینکه آیات ما را انکار می‏کردند. (۲۸)

کافران گفتند: «پروردگارا! آنهایى که از جن و انس ما را گمراه کردند به ما نشان ده تا زیر پاى خود نهیم (و لگدمالشان کنیم) تا از پست ترین مردم باشند!» (۲۹)

به یقین کسانى که گفتند: «پروردگار ما خداوند یگانه است!» سپس استقامت کردند، فرشتگان بر آنان نازل می‏شوند که: «نترسید و غمگین مباشید، و بشارت باد بر شما به آن بهشتى که به شما وعده داده شده است! (۳۰)

ما یاران و مددکاران شما در زندگى دنیا و آخرت هستیم; و براى شما هر چه دلتان بخواهد در بهشت فراهم است، و هر چه طلب کنید به شما داده می‏شود! (۳۱)

اینها وسیله پذیرایى از سوى خداوند غفور و رحیم است!» (۳۲)

چه کسى خوش گفتارتر است از آن کس که دعوت به سوى خدا می‏کند و عمل صالح انجام می‏دهد و می‏گوید: «من از مسلمانانم‏»؟! (۳۳)

هرگز نیکى و بدى یکسان نیست; بدى را با نیکى دفع کن، ناگاه (خواهى دید) همان کس که میان تو و او دشمنى است، گویى دوستى گرم و صمیمی است! (۳۴)

اما جز کسانى که داراى صبر و استقامتند به این مقام نمی‏رسند، و جز کسانى که بهره عظیمی (از ایمان و تقوا) دارند به آن نایل نمی‏گردند! (۳۵)

و هرگاه وسوسه‏ هایى از شیطان متوجه تو گردد، از خدا پناه بخواه که او شنوده و داناست! (۳۶)

و از نشانه ‏هاى او، شب و روز و خورشید و ماه است; براى خورشید و ماه سجده نکنید، براى خدایى که آفریننده آنهاست سجده کنید اگر می‏خواهید او را بپرستید! (۳۷)

و اگر (از عبادت پروردگار) تکبر کنند، کسانى که نزد پروردگار تو هستند شب و روز براى او تسبیح می‏گویند و خسته نمی‏شوند! (۳۸)

و از آیات او این است که زمین را خشک (و بى‏جان) می‏بینى، اما هنگامی که آب (باران) بر آن می‏فرستیم به جنبش درمی‏آید و نمو می‏کند; همان کسى که آن را زنده کرد، مردگان را نیز زنده می‏کند; او بر هر چیز تواناست! (۳۹)

کسانى که آیات ما را تحریف می‏کنند بر ما پوشیده نخواهند بود! آیا کسى که در آتش افکنده می‏شود بهتر است یا کسى که در نهایت امن و امان در قیامت به عرصه محشر می‏آید؟! هر کارى می‏خواهید بکنید، او به آنچه انجام می‏دهید بیناست! (۴۰)

کسانى که به این ذکر ( قرآن) هنگامی که به سراغشان آمد کافر شدند (نیز بر ما مخفى نخواهد ماند)! و این کتابى است قطعا شکست ناپذیر… (۴۱)

که هیچ گونه باطلى، نه از پیش رو و نه از پشت سر، به سراغ آن نمی‏آید; چرا که از سوى خداوند حکیم و شایسته ستایش نازل شده است! (۴۲)

آنچه به ناروا درباره تو می‏گویند همان است که درباره پیامبران قبل از تو نیز گفته شده; پروردگار تو داراى مغفرت و (هم) داراى مجازات دردناکى است! (۴۳)

هرگاه آن را قرآنى عجمی قرار می‏دادیم حتما می‏گفتند: «چرا آیاتش روشن نیست؟! قرآن عجمی از پیغمبرى عربى؟!» بگو: «این (کتاب) براى کسانى که ایمان آورده‏اند هدایت و درمان است; ولى کسانى که ایمان نمی‏آورند، در گوشهایشان سنگینى است و گویى نابینا هستند و آن را نمی‏بینند; آنها (همچون کسانى هستند که گوئى) از راه دور صدا زده می‏شوند!» (۴۴)

ما به موسى کتاب آسمانى دادیم; سپس در آن اختلاف شد; و اگر فرمانى از ناحیه پروردگارت در این باره صادر نشده بود (که باید به آنان مهلت داد تا اتمام حجت شود)، در میان آنها داورى می‏شد (و به کیفر می‏رسیدند); ولى آنها هنوز درباره آن شکى تهمت‏ انگیز دارند! (۴۵)

کسى که عمل صالحى انجام دهد، سودش براى خود اوست; و هر کس بدى کند، به خویشتن بدى کرده است; و پروردگارت هرگز به بندگان ستم نمی‏کند! (۴۶)

علم به قیامت (و لحظه وقوع آن) تنها به خدا بازمی‏گردد; هیچ میوه‏اى از غلاف خود خارج نمی‏شود، و هیچ زنى باردار نمی‏گردد و وضع حمل نمی‏کند مگر به علم او; و آن روز که آنها را ندا می‏دهد (و می‏گوید:) کجایند شریکانى که براى من می‏پنداشتید؟! می‏گویند: «(پروردگارا!) ما عرضه داشتیم که هیچ گواهى بر گفته خود نداریم!» (۴۷)

و همه معبودانى را که قبلا می‏خواندند محو و گم می‏شوند; و می‏دانند هیچ گریزگاهى ندارند! (۴۸)

انسان هرگز از تقاضاى نیکى (و نعمت) خسته نمی‏شود; و هرگاه شر و بدى به او رسد، بسیار مایوس و نومید می‏گردد! (۴۹)

و هرگاه او را رحمتى از سوى خود بعد از ناراحتى که به او رسیده بچشانیم می‏گوید: «این بخاطر شایستگى و استحقاق من بوده، و گمان نمی‏کنم قیامت برپا شود; و (بفرض که قیامتى باشد،) هرگاه بسوى پروردگارم بازگردانده شوم، براى من نزد او پاداشهاى نیک است. ما کافران را از اعمالى که انجام داده‏اند (بزودى) آگاه خواهیم کرد و از عذاب شدید به آنها می‏چشانیم. (۵۰)

و هرگاه به انسان (غافل و بى‏خبر) نعمت دهیم، روى می‏گرداند و به حال تکبر از حق دور می‏شود; ولى هرگاه مختصر ناراحتى به او رسد، تقاضاى فراوان و مستمر (براى بر طرف شدن آن) دارد! (۵۱)

بگو: «به من خبر دهید اگر این قرآن از سوى خداوند باشد و شما به آن کافر شوید، چه کسى گمراهتر خواهد بود از کسى که در مخالفت شدیدى قرار دارد؟! (۵۲)

به زودى نشانه‏ هاى خود را در اطراف جهان و در درون جانشان به آنها نشان می‏دهیم تا براى آنان آشکار گردد که او حق است; آیا کافى نیست که پروردگارت بر همه چیز شاهد و گواه است؟ ! (۵۳)

آگاه باشید که آنها از لقاى پروردگارشان در شک و تردیدند; و آگاه باشید که خداوند به همه چیز احاطه دارد! (۵۴)