ترجمه سوره سجده – مکارم شیرازی

به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

الم (۱)

این کتابى است که از سوى پروردگار جهانیان نازل شده، و شک و تردیدى در آن نیست! (۲)

ولى آنان می‏گویند: «(محمد) آن را بدروغ به خدا بسته است‏»، اما این سخن حقى است از سوى پروردگارت تا گروهى را انذار کنى که پیش از تو هیچ انذارکننده‏اى براى آنان نیامده است، شاید (پند گیرند و) هدایت شوند! (۳)

خداوند کسى است که آسمانها و زمین و آنچه را میان این دو است در شش روز ( شش دوران) آفرید، سپس بر عرش (قدرت) قرار گرفت; هیچ سرپرست و شفاعت کننده‏اى براى شما جز او نیست; آیا متذکر نمی‏شوید؟! (۴)

امور این جهان را از آسمان به سوى زمین تدبیر می‏کند; سپس در روزى که مقدار آن هزار سال از سالهایى است که شما می‏شمرید بسوى او بالا می‏رود (و دنیا پایان می‏یابد). (۵)

او خداوندى است که از پنهان و آشکار با خبر است، و شکست‏ناپذیر و مهربان است! (۶)

او همان کسى است که هر چه را آفرید نیکو آفرید; و آفرینش انسان را از گل آغاز کرد; (۷)

سپس نسل او را از عصاره‏اى از آب ناچیز و بى‏قدر آفرید. (۸)

سپس (اندام) او را موزون ساخت و از روح خویش در وى دمید; و براى شما گوش و چشمها و دلها قرار داد; اما کمتر شکر نعمتهاى او را بجا می‏آورید! (۹)

آنها گفتند: «آیا هنگامی که ما (مردیم و) در زمین گم شدیم، آفرینش تازه‏اى خواهیم یافت؟! س‏ذللّه ولى آنان لقاى پروردگارشان را انکار می‏کنند (و می‏خواهند با انکار معاد، آزادانه به هوسرانى خویش ادامه دهند). (۱۰)

بگو: «فرشته مرگ که بر شما مامور شده، (روح) شما را می‏گیرد; سپس شما را بسوى پروردگارتان بازمی‏گردانند.» (۱۱)

و اگر ببینى مجرمان را هنگامی که در پیشگاه پروردگارشان سر به زیر افکنده، می‏گویند: س‏خ‏للّهپروردگارا! آنچه وعده کرده بودى دیدیم و شنیدیم; ما را بازگردان تا کار شایسته‏اى انجام دهیم; ما (به قیامت) یقین داریم!» (۱۲)

و اگر می‏خواستیم به هر انسانى هدایت لازمش را (از روى اجبار بدهیم) می‏دادیم; ولى (من آنها را آزاد گذارده‏ام و) سخن و وعده‏ام حق است که دوزخ را (از افراد بى‏ایمان و گنهکار) از جن و انس همگى پر کنم! (۱۳)

(و به آنها می‏گویم:) بچشید (عذاب جهنم را)! بخاطر اینکه دیدار امروزتان را فراموش کردید، ما نیز شما را فراموش کردیم; و بچشید عذاب جاودان را به خاطر اعمالى که انجام می‏دادید! (۱۴)

تنها کسانى که به آیات ما ایمان می‏آورند که هر وقت این آیات به آنان یادآورى شود به سجده می‏افتند و تسبیح و حمد پروردگارشان را بجا می‏آورند، و تکبر نمی‏کنند. (۱۵)

پهلوهایشان از بسترها در دل شب دور می‏شود (و بپا می‏خیزند و رو به درگاه خدا می آورند) و پروردگار خود را با بیم و امید می‏خوانند، و از آنچه به آنان روزى داده‏ایم انفاق می‏کنند! (۱۶)

هیچ کس نمی‏داند چه پاداشهاى مهمی که مایه روشنى چشمهاست براى آنها نهفته شده، این پاداش کارهائى است که انجام می‏دادند! (۱۷)

آیا کسى که باایمان باشد همچون کسى است که فاسق است؟! نه، هرگز این دو برابر نیستند. (۱۸)

اما کسانى که ایمان آوردند و کارهاى شایسته انجام دادند، باغهاى بهشت جاویدان از آن آنها خواهد بود، این وسیله پذیرایى (خداوند) از آنهاست به پاداش آنچه انجام می‏دادند. (۱۹)

و اما کسانى که فاسق شدند (و از اطاعت خدا سرباز زدند)، جایگاه همیشگى آنها آتش است; هر زمان بخواهند از آن خارج شوند، آنها را به آن بازمی‏گردانند و به آنان گفته د: «بچشید عذاب آتشى را که انکار می‏کردید!» (۲۰)

به آنان از عذاب نزدیک (عذاب این دنیا) پیش از عذاب بزرگ (آخرت) می‏چشانیم، شاید بازگردند! (۲۱)

چه کسى ستمکارتر است از آن کس که آیات پروردگارش به او یادآورى شده و او از آن اعراض کرده است؟! مسلما ما از مجرمان انتقام خواهیم گرفت! (۲۲)

ما به موسى کتاب آسمانى دادیم; و شک نداشته باش که او آیات الهى را دریافت داشت; و ما آن را وسیله هدایت بنى اسرائیل قرار دادیم! (۲۳)

و از آنان امامان (و پیشوایانى) قرار دادیم که به فرمان ما (مردم را) هدایت می‏کردند; چون شکیبایى نمودند، و به آیات ما یقین داشتند. (۲۴)

البته پروردگار تو میان آنان روز قیامت در آنچه اختلاف داشتند داورى می‏کند (و هر کس را به سزاى اعمالش می‏رساند)! (۲۵)

آیا براى هدایت آنها همین کافى نیست که افراد زیادى را که در قرن پیش از آنان زندگى داشتند هلاک کردیم؟! اینها در مساکن (ویران شده) آنان راه می‏روند; در این آیاتى است (از قدرت خداوند و مجازات دردناک مجرمان); آیا نمی‏شنوند؟! (۲۶)

آیا ندیدند که ما آب را بسوى زمینهاى خشک می‏رانیم و بوسیله آن زراعتهایى می‏رویانیم که هم چهارپایانشان از آن می‏خورند و هم خودشان تغذیه می‏کنند; آیا نمی بینند؟! (۲۷)

آنان می‏گویند: «اگر راست‏می‏گویید، این پیروزى شما کى خواهد بود؟!» (۲۸)

بگو: «روز پیروزى، ایمان آوردن، سودى به حال کافران نخواهد داشت; و به آنها هیچ مهلت داده نمی‏شود!» (۲۹)

حال که چنین است، از آنها روى بگردان و منتظر باش; آنها نیز منتظرند! (تو منتظر رحمت خدا و آنها هم منتظر عذاب او!) (۳۰)