دو بیتی شیخ بهایی در حرم حضرت رضا علیه السلام
یکی از روش های مرسوم در بین شیعیان زیارت با پای پیاده به مشاهد مشرفه امامان معصوم علیهم السلام است. این نکته علاوه بر این که در بین عموم شیعیان و عالمان شیعی رواج داشته، در بین سلاطین و فرمانفرمایان نیز مرسوم بوده و در منابع تاریخی، موارد متعددی از آن ثبت و ضبط شده است که معروف تر از همه سفر زیارت شاه عباس کبیر است که مطابق منابع تاریخی، سه مرتبه به زیارت مشهد مقدس مشرف شده است. در 25 ذیحجه سال 1006 و سال 1008 و سال 1009 بنابر نذری که کرده بود پیاده به مشهد رفت و شیخ بهائی و میرداماد می خواستند شاه را منع کنند که پیاده رفتن موجب آزار شاه نشود گفت استخاره می کنم و هنگامی که استخاره کرد این آیه آمد (فاخلع نعلیک انک بالواد المقدس طوی) شاه گفت کار مرا مشکل تر کردید که باید با پای برهنه بروم
در رابطه با سفر شاه عباس در سال 1008 جریان زیر از نظر می گذرد:
شاه عباس در زمستان 1008 ق. به خراسان آمده و در طول زمستان به عنوان خدمت گذار آستان قدس حرم رضوی به مرمت و بازسازی و زیباسازی حرم پرداخت و ضمن انجام کارها، حتی به تنظیف و جارو کردن و اصلاح شمع ها و چراغ های حرم، اشتغال داشت؛روزی بزرگترین عالم و دانشمند جهان تشیع مرحوم شیخ بهائی او را در حال اصلاح کردن شمع های حرم دیده فی البداهه رباعی ذیل را سرود:
پیوسته بود ملائک علیین پروانه ی شمع روضه ی خلد آئین
مقراض به احتیاط زن ای خادم ترسم ببری شهپر جبرئیل امین
شاه عباس اول همچنین در سال 1009 ق. بنابر نذری که کرده بود پیاده به مشهد رفته و در طول 28 روز آن مسافت را طی نمود و مولف کتاب تاریخ عالم آرای عباسی اشعار ذیل را در آن مورد سرود:
غلام شاه مردان شاه عباس
شه والا گهر خاقان امجد
بطوف مرقد شاه خراسان
پیاده رفت با اخلاص بی حد
پیاده رفت شد تاریخ رفتن
ز اصفاهان پیاده تا به مشهد
و در این سفر بود که حرم را توسعه داده و برای اولین بار طلا کاری گنبد منور حضرت ثامن الحجج (علیه السلام) را آغاز کرده و در سال 1016 ق. به پایان رسانید
( اسکندر بیگ منشی، تاریخ عالم آرای عباسی، ج1: 206.و 425 شیخ عباسی قمی، مفاتیح الجنان: 925)