ذوالقرنین
او دنیا داری آخرت گرا، با قلمرویی گسترده و امکانات فراوان از سوی خداوند تعالی بود. نعمت های الهی را به شایستگی به کار می گرفت. او دادگستری برجسته و یاور ستمدیدگان و دشمن ستمگران، دعوت کننده به ایمان و عمل صالح و بازدارنده از زشتی و ستم و فرمانروایی در خدمت ارزشش های الهی بود. ذوالقرنین خدای تعالی و روز رستاخیز را باور داشت و به آیین حق عمل می کرد. خداوند او را به اجرای احکام الهی مفتخر کرد و در این راه او را از عنایت های ویژه خود بهره مند ساخت. به میان محرومان می رفت و دردها را از نزدیک می دید، برای برقراری امنیت تلاش می کرد، با یاد آخرت دنیا را آباد می کرد و در سازندگی مردم را غیر مستقیم به خدای تعالی دعوت می کرد و درکارها خدای بزرگ را به یاد داشت.(1) از مجموع آیات نازل شده درباره ذوالقرنین چنین بر می آید که او دارای مقام و حکومتی دینی بوده است.(2) امام علی علیه السلام از او چنین یاد کرده است: «ذوالقرنین، عبدی صالح بود که خداوند را دوست می داشت و خدای سبحان نیز او را دوست می داشت. او دعوت کننده مردم به سوی خدای تعالی بود و خداوند هدایت کننده او».(3)
___________________
1. ر.ک: کهف: 98-83.
2. المیزان، ج 17، ص 374.
3. کهف: 86.