دعای سید بن طاوس در استهلال ماه صفر – مفاتیح الجنان
اعمال ماه صفر؛ شب اول، و سید دعایى براى هلال این ماه روایت کرده است
دعای سید بن طاوس در استهلال ماه صفر (اقبال الاعمال)
وَ ذَکَرَ ذَلِکَ صَاحِبُ کِتَابِ الْمُنْتَخَبِ فَقَالَ مَا هَذَا لَفْظُهُ
نگارنده‌ى کتاب «المنتخب» چنین نقل کرده است:
الدُّعَاءُ فِی صَفَرٍ تَقُولُ عِنْدَ اسْتِهْلَالِهِ
هنگام استهلال ماه صفر بگو:
اللَّهُمَّ أَنْتَ اللَّهُ الْعَلِیمُ الْخَالِقُ الرَّازِقُ وَ أَنْتَ اللَّهُ الْقَدِیرُ الْمُقْتَدِرُ الْقَادِرُ
خداوندا، تو خداى آگاه، آفریننده و روزى‌رسان هستى و تو خداى توانا مقتدر و توانمندى،
أَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ عَلَى آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تُعَرِّفَنَا بَرَکَهَ هَذَا الشَّهْرِ وَ یُمْنَهُ
از تو درخواست می‌کنم که بر محمد و آل محمد درود فرستى و ما را با برکت و خجستگى این ماه آشنا گردانى
وَ تَرْزُقَنَا خَیْرَهُ وَ تَصْرِفَ عَنَّا شَرَّهُ وَ تَجْعَلَنَا فِیهِ مِنَ الْفَائِزِینَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ
و خیر آن را به ما روزى کنى و از شرّ آن باز دارى و ما را از رستگاران در آن قرار دهى، اى مهربان‌ترین مهربانان.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ عَلَى آلِ مُحَمَّدٍ وَ اجْعَلْنِی أَکْثَرَ الْعَالَمِینَ قَدْراً وَ أَبْسَطَهُمْ عِلْماً وَ أَعَزَّهُمْ عِنْدَکَ مَقَاماً وَ أَکْرَمَهُمْ لَدَیْکَ جَاهاً
خداوندا، بر محمد و آل محمد درود فرست و مرا در نزد خود بلندمرتبه‌ترین، دانشمندترین، سرفرازترین، آبرومندترین و برترین همه‌ى جهانیان قرار ده،
کَمَا خَلَقْتَ آدَمَ ع مِنْ تُرَابٍ وَ نَفَخْتَ فِیهِ مِنْ رُوحِکَ وَ أَسْجَدْتَ لَهُ مَلَائِکَتَکَ
همان گونه که حضرت آدم-سلام بر او-را از خاک آفریدى و از روح خود در او دمیدى و به فرشتگان دستور دادى تا در برابر او سجده کننده
وَ عَلَّمْتَهُ الْأَسْمَاءَ کُلَّهَا وَ جَعَلْتَهُ خَلِیفَهً فِی أَرْضِکَ
و همه‌ى نام‌هایت را به او آموختى و جانشین خود در زمین قرار دادى
وَ سَخَّرْتَ لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الْأَرْضِ جَمِیعاً مِنْکَ وَ کَرَّمْتَ ذُرِّیَّتَهُ وَ فَضَّلْتَهُمْ عَلَى الْعَالَمِینَ
و همه‌ى آنچه را که در آسمان‌ها و زمین است، مسخر و رام او گردانیدى و فرزندان او را گرامی داشته و بر جهانیان برترى دادى.
اللَّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ وَ مِنْکَ النَّعْمَاءُ وَ لَکَ الشُّکْرُ دَائِماً
خدایا، ستایش تو را است و نعمت از تو است و سپاس جاودانه تو را،
یَا لَطِیفاً بِعِبَادِهِ الْمُؤْمِنِینَ یَا سَمِیعَ الدُّعَاءِ ارْحَمْ وَ اسْتَجِبْ
اى کسى که به بندگان مؤمن لطف دارى، اى شنواى دعا، بر من رحم آر و دعایم را مستجاب کن؛
فَإِنَّکَ تَعْلَمُ وَ لَا أَعْلَمُ وَ تَقْدِرُ وَ لَا أَقْدِرُ وَ أَنْتَ عَلَّامُ الْغُیُوبِ
زیرا تو می‌دانى و من نمی‌دانم و تو می‌توانى و من نمی‌توانم و تو از همه‌ى نهانى‌ها آگاهى،
فَاجْعَلْ قَلْبِی وَ عَزْمِی وَ هِمَّتِی [وَ نِیَّتِی] وَفْقَ [وقف] مَشِیَّتِکَ وَ أَسِیرَ أَمْرِکَ
پس دل، تصمیم و همت [نیّت]مرا موافق [وقف]خواست خود و اسیر خویش بگردان.
اللَّهُمَّ إِنِّی لَا أَقْدِرُ أَنْ أَسْأَلَکَ إِلَّا بِإِذْنِکَ وَ لَا أَقْدِرُ إِلَّا أَسْأَلُکَ بَعْدَ إِذْنِکَ خَوْفاً مِنْ إِعْرَاضِکَ وَ غَضَبِکَ
خدایا، من جز به اذن تو نمی‌توانم چیزى از تو بخواهم و بعد از اذن تو نمی‌توانم از تو نخواهم، زیرا از روى برگرداندن و خشم تو بیم دارم؛
فَکُنْ حَسْبِی یَا مَنْ هُوَ الْحَسْبُ وَ الْوَکِیلُ وَ النَّصِیرُ
پس خود براى من بس باش، اى کسى که کافى و کارگزار و یاور من هستى.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ عَلَى آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَلَى جَمِیعِ مَلَائِکَتِکَ الْمُقَرَّبِینَ وَ أَنْبِیَائِکَ [وَ] الْمُرْسَلِینَ وَ عِبَادِکَ الصَّالِحِینَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ
خداوندا، بر محمد و آل محمد و بر همه‌ى فرشتگان مقرب و پیامبران مرسل و بندگان شایسته‌ات درود فرست اى مهربان‌ترین مهربانان،
یَا جَالِیَ الْأَحْزَانِ یَا مُوَسِّعَ الضِّیقِ یَا مَنْ هُوَ أَوْلَى بِخَلْقِهِ مِنْ أَنْفُسِهِمْ
اى برطرف‌کننده‌ى اندوه‌ها، اى گسترنده‌ى تنگناها، اى کسى که از خود آفریده‌ها به آن‌ها سزاوارتر هستى،
وَ یَا فَاطِرَ تِلْکَ الْأَنْفُسِ أَنْفُساً وَ مُلْهِمَهَا فُجُورَهَا وَ التَّقْوَى نَزَلَ بِی یَا فَارِجَ الْهَمِّ هَمٌّ ضِقْتُ بِهِ ذَرْعاً
اى آفریننده‌ى جان‌ها به صورت جان و الهام‌کننده‌ى بدى و تقوا به آن، اى گشاینده‌ى اندوه، اندوهى بر من فرود آمده است که نمی‌توانم در برابر آن ایستادگى کنم
وَ صَدْراً حَتَّى خَشِیتُ أَنْ یَکُونَ عَرَضَتْ فِتْنَهٌ
و سینه‌ام در اثر آن به تنگ آمده است، به حدى که می‌ترسم فتنه‌اى بر من عارض شده باشد.
یَا اللَّهُ فَبِذِکْرِکَ (تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ[1]) صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ عَلَى آلِ مُحَمَّدٍ وَ قَلِّبْ قَلْبِی مِنَ الْهُمُومِ إِلَى الرَّوْحِ وَ الدَّعَهِ
اى خدایى که دل‌ها با یاد تو آرام می‌گیرد، بر محمد و آل محمد درود فرست و دل مرا از اندوه‌ها نجات ده و به سوى آسایش و آسودگى انتقال ده
وَ لَا تَشْغَلْنِی عَنْ ذِکْرِکَ بِتَرْکِکَ مَا بِی مِنَ الْهُمُومِ إِنِّی إِلَیْکَ مُتَضَرِّعٌ
و مرا با غم‌هایم تنها مگذار تا مبادا از یادت بازمانم، من به درگاه تو تضرع می‌کنم.
أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الَّذِی لَا یُوصَفُ إِلَّا بِالْمَعْنَى بِکِتْمَانِکَ عن [فِی] غُیُوبِکَ ذِی النُّورِ
به آن اسم تو که با معنا توصیف می‌شود و آن را در غیب پوشیده‌اى و داراى نور است،
وَ أَنْ تُجْلِیَ بِحَقِّهِ أَحْزَانِی وَ تَشْرَحَ بِهِ صَدْرِی بِکُشُوطِ الْهَمِّ یَا کَرِیم
از تو خواستارم به حق آن اندوه‌هاى مرا بزدایى و با کنار زدن دلتنگى دلم را بگشایى، اى کریم.
[1] ) سوره الرعد، آیه 28.