الجزء الأول؛ أبواب أحکام شهر رمضان؛ الباب الخامس عشر فیما نذکره من زیادات دعوات فی اللیله الحادیه عشر منه و یومها و ما نختاره من عده روایات
جلد اول، باب های احکام ماه رمضان؛ باب پانزدهم اعمال و دعاهای وارد شده در روایات در شب و روز یازدهم ماه و دعاهاى مخصوص این شب عبارت‌اند از(دعای اول):
مِنْهَا مَا وَجَدْنَاهُ فِی کُتُبِ أَصْحَابِنَا رَحِمَهُمُ اللَّهُ تَعَالَى الْعَتِیقَهِ وَ قَدْ سَقَطَ مِنْهُ أَدْعِیَهُ لَیَالٍ فَنَقَلْنَا مَا بَقِیَ مِنْهَا وَ هُوَ دُعَاءُ اللَّیْلَهِ الْحَادِیَهَ عَشَرَ
دعاى شب یازدهم از سلسله دعاهاى شب‌هاى ماه رمضان که در کتاب‌هاى کهن راویان امامیّه-رحمهم اللّه-ذکر شده است و دعاهاى چند شب از آن افتاده است. ما دعاهاى باقیمانده را نقل می‌کنیم. دعاى شب یازدهم از این مجموعه
سُبْحَانَکَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْبَارِئُ الْوَاحِدُ الْقَهَّارُ الَّذِی خَلَقَنِی وَ لَمْ أَکُ شَیْئاً بِمَشِیَّتِهِ
منزّهى تو اى خدا و معبودى جز تو وجود ندارد، آفریننده و یگانه و چیره‌اى که به خواست خود مرا آفریدى درحالى‌که چیزى نبودم
وَ أَرَانِی فِی نَفْسِی وَ فِی کُلِّ شَیْءٍ مِنْ مَخْلُوقَاتِهِ وَ صُنْعِهِ الدَّلَائِلَ الْبَیِّنَهَ النَّیِّرَهَ عَلَى قُدْرَتِهِ
و در وجود خود و همه‌ى اشیا از آفریده‌ها و ساخته‌هایت، دلیل‌هاى روشن و واضح دالّ بر قدرتت را به من نمایاندى،
الَّذِی فَرَضَ عَلَیَّ الصِّیَامَ تَعَبُّداً یُصْلِحُ بِهِ شَأْنِی وَ یَغْسِلُ عَنِّی أَوْزَارِی
خدایى که روزه را به‌عنوان عبادت بر من واجب نمودى تا به‌وسیله‌ى آن کارم را سامان و بارهاى [گناه]مرا شست‌وشو داده
وَ یَذْکُرُنِی بِمَا لَهَوْتُ عَنْهُ مِنْ ذِکْرِهِ وَ یُوجِبُ لِیَ الزُّلْفَى بِطَاعَهِ أَمْرِهِ
و یاد خود را که فراموش کرده بودم، به یادم آورد و به واسطه‌ى پیروى از دستورت مرا به قرب و منزلت برسانى.
اللَّهُمَّ سَیِّدِی أَنْتَ مَوْلَایَ إِنْ کُنْتَ جُدْتَ عَلَیَّ بِصَالِحٍ فِیمَا مَضَى مِنْهُ ارْتَضَیْتَهُ فَزِدْنِی وَ إِنْ کُنْتَ اقْتَرَفْتَ مَا أَسْخَطَکَ فَأَقِلْنِی
خداوندا، آقاى من، تو مولاى منى، اگر پیش از این [ماه]کار شایسته‌اى را به من ارزانى داشته و از من پسندیده‌اى، افزون کن و اگر کارى را که تو را به خشم می‌آورد، مرتکب شده‌ام، از من درگذر.
اللَّهُمَّ مَلِّکْنِی مِنْ نَفْسِی فِی الْهُدَى مَا أَنْتَ لَهُ أَمْلَکُ وَ قَدِّرْنِی مِنَ الْعُدُولِ بِهَا إِلَى إِرَادَتِکَ عَلَى مَا أَنْتَ عَلَیْهِ أَقْدَرُ
خدایا، آنچه از امور هدایتگر را که تو بیشتر اختیار آن را دارى، در اختیار من گذار و توانایى برگرداندن نفسم را به آنچه مقتضاى اراده‌ى تو است و تو بیشتر بر آن توانا هستى، به من عطا کن
وَ کُنْ مُخْتَاراً لِعَبْدِکَ مَا یُسْعِدُهُ بِطَاعَتِکَ وَ تَجَنُّبِهِ الشِّقْوَهَ بِمَعْصِیَتِکَ حَتَّى یَفُوزَ فِی الْمَعْصُومِینَ
و آنچه بنده‌ات را به واسطه‌ى طاعتت نیکبخت می‌گرداند براى او برگزین و آنچه به واسطه‌ى نافرمانى‌ات موجب بدبختى او می‌شود، او را از آن دور بدار تا در میان معصومان رستگار گردد
وَ یَنْجُوَ فِی الْمَقْبُولِینَ وَ یُرَافِقَ الْفَائِزِینَ الَّذِینَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ تَسْلِیماً کَثِیراً
و در میان پذیرفته‌شدگان نجات یابد و با رستگارانى که نه بیمی بر آنان است و نه اندوهگین می‌شوند، همدم گردد. درود و سلام فراوان خداوند بر محمّد و خاندان او.