وقایع روز 5 جمادی الاول
ولادت با سعادت حضرت زینب (سلام الله علیها)
در روز پنجم جمادی الاول سال پنجم هـ.ق ولادت با سعادت، عقیله بنی‌هاشم، حضرت زینب کبری(سلام الله علیها)، در مدینه منوره واقع شد. پدر بزرگوارشان امیرمؤمنان امام علی(علیه السلام) و مادر گرامی‌شان، سرور و زینت زنان عالم، حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) هستند.
چنین نقل شده که چون در وقت ولادت حضرت زینب(سلام الله علیها)، رسول گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله) به مسافرت رفته بودند، حضرت فاطمه(سلام الله علیها) این مولود مبارک را به دست امیرمؤمنان امام علی (علیه السلام) دادند تا بر ایشان نامی تعیین کنند. آن حضرت فرمودند: «من در این کار بر پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله) سبقت نمی‌گیرم؛ صبر می‌کنیم تا رسول خدا (صلی الله علیه و اله) از سفر برگردند و نام این نوزاد را تعیین نمایند». پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله) که از سفر بازگشتند، طبق معمول، ابتدا بر خانه فاطمه زهرا (سلام الله علیها) وارد شدند. حضرت امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) عرض کردند: «خداوند دختری به ما عطا کرده است؛ شما نام او را تعیین فرمایید». آن حضرت فرمودند: «فرزندان فاطمه فرزندان من هستند واختیارشان با پروردگار است؛ لذا منتظر وحی و دستوری از جانب او می‌مانم» در این هنگام جبرئیل نازل شد و عرض کرد: «خداوند تو را سلام می‌رساند و می‌فرماید: نام « این نوزاد را زینب بگذار؛ زیرا ما در لوح محفوظ این نام را برای او نوشتیم».
رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) آن مولود را بوسیدند و فرمودند: «به همه حـاضران و غایبان امت خـود توصیه می‌کنم که ایـن دختر را محترم بدارند، زیرا به خدیجه کبری(سلام الله علیها) شباهت دارد».
در روایتی چنین آمده است که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) حضرت زینب (سلام الله علیها) را در حالی که در سن کودکی بودند، طلب کردند و ایشان را بوسیدند و صورت به صورتشان گذارده، فرمودند: جبرئیل به من خبر داد که این دختر شریک حسین من در مصیبت‌ها و بلاهاست».
محمد غالب شافعی، یکی از نویسندگان معروف مصر، در مورد شخصیت عقیله بنی هاشم چنین می‌نویسد: «یکی از بزرگترین زنان اهل بیت (علیهم السلام) از نظر حسب و نسب و از بهترین زنان پاک که دارای روحی بزرگ و مقام تقوا و آیینه تمام نمای مقام رسالت و ولایت بوده،حضرت زینب، دختر حضرت امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب (علیهما السلام) می‌باشد که از سرچشمه علم و دانش خاندان نبوت سیراب گشته بود. در فصاحت و بلاغت، یکی از آیات بزرگ الهی به شمار می‌رفت و در حلم، کرم، بصیرت و تدبیر کارها در میان بنی هاشم، بلکه عرب، زبان زد بود و میان جمال و جلال و سیرت و صورت و اخلاق و فضیلت جمع کرده؛ شبها در حال عبادت و روزها را روزه می‌داشت و به تقوا و پرهیزکاری معروف بود».