نماز اولیاء خدا

سرمشق ما در زندگى، در معاشرت، در جهاد و در عبادت، پیشوایان معصومند.
نماز آنان نیز براى ما الگو است.
هر چه انسان خداشناس‏تر باشد، عبادتش عمق بیشتر داشته و عاشقانه‌‏تر و عارفانه‏‌تر خواهد بود.
پیامبران و اولیاء خدا، بخاطر عشقى که به خدا داشتند، بیش از همه عبادت می‌‏کردند. همواره به یاد خدا بودند، سجده‏‌هاى طولانى، رکوع‏‌هایى مستمر، نماز شب‏هایى همراه با گریه و دعاهایى از دل برخاسته داشتند.
دلیل آنکه حضرت ابراهیم به مقام «دوستى خدا» رسید و«خلیل اللَّه» شد، سجده‏‌هاى طولانى او بود. «۱»
حضرت موسى، پس از هر نماز، سمت راست و چپ صورت خود را بر خاک می‌‌‏نهاد. «۲»
امام کاظم علیه السلام بعد از نماز صبح، سر به سجده می‌‏گذاشت و تا پاسى از روز، در حال سجده بود. «۳»
امام سجاد علیه السلام در سجده به قدرى نام خدا را تکرار می‌‏کرد و سجده را طول می‌‏داد که وقتى سر بلند می‌‏کرد، بدنش خیس عرق بود. «۴» به آن حضرت از آن جهت «سجّاد» گفته‌‏اند که سجده‏‌هایى طولانى داشت و آثار سجده در پیشانى و مواضع سجودش آشکار بود. «۵»
حضرت على علیه السلام آن قدر رکوع طولانى داشت که عرق، از ساق پاى او جارى می‌‏شد. «۶»
پیامبر خدا، شیفته نماز بود و چنان دلبسته به آن بود که برای رسیدن وقت نماز، لحظه شمارى می‌‏کرد و چون وقتش می‌‏رسید، چنان بود که گویا کسى را نمی‌‏شناسد، و به نماز می‌‏شتافت. «۷»
آن حضرت می‌‏فرمود:
خداوند، نور چشم مرا در نماز قرار داده و آن را در نظرم محبوب ساخته است. انسان گرسنه و تشنه وقتى آب و غذا می‌‏خورند، سیر و سیراب می‌‏شوند ولى من هرگز از نماز، سیر نمی‌‏شوم. «۸»
وقتى آن حضرت نماز می‌‏خواند، دلش لرزان و هراسناک بود و از خوف خدا می‌‏لرزید. «۹»
رسول خدا، بخش عمده‌‏اى از شب را به عبادت می‌‏گذراند.
حضرت على علیه السلام در نماز، از خود بی‌خود می‌‏شد و رنگ از چهره‏‌اش می‌‏پرید.
پیامبر صلى الله علیه و آله می‌‏فرمود: من بهشت را براى شما ضمانت می‌‏کنم، به شرط آنکه مرا با سجده‏‌هاى طولانى یارى نمائید. «۱۰»
قرآن، سیماى یاران حضرت محمد صلى الله علیه و آله را چنین بیان می‌‏کند:
«تراهم رکّعاً سجّداً یبتغون فضلًا من اللَّه و رضواناً سیماهم فى وجوههم من اثر السجود» «۱۱»
همراهان پیامبر را می‌‏بینى که اهل رکوع و سجودند، رحمت و رضاى خدا را می‌‏طلبند، و اثر سجود بر سیمایشان آشکار است.
امام صادق علیه السلام جز بر خاک مزار امام حسین علیه السلام سجده نمی‌‏کرد، و می‌‏فرمود: سجده بر تربت حسین علیه السلام نورانیّتى دارد که همه پرده‏‌هاى مانع را پاره می‌‏کند. «۱۲»
روشن است که سجده بر تربت سیدالشهداء، الهام دهنده فداکارى در راه دین و جهاد و شهادت در راه خدا است و نمازگزار را با فرهنگ شهادت و مبارزه که در کربلا جلوه کرد، آشنا می‌‏سازد.
درباره نماز اولیاء خدا و انسان‏‌هاى والا، نمونه بسیار است که در این خلاصه نمی‌‏گنجد.
امید است که حالات معنوى آن پیشوایان، سرمشق ما باشد.

پی نوشت‌ها
(۱). مستدرک وسائل، ج ۱ ص ۳۲۹
(۲). قصارالجمل‏
(۳). قصارالجمل‏
(۴). بحارالانوار، ج ۸۲ ص ۱۳۷
(۵). وسائل، ج ۴ ص ۹۷۷
(۶). بحارالانوار ۷ ج ۸۲ ص ۱۱۰
(۷). سنن النبى، ص ۲۵۱
(۸). سنن النبى، ص ۲۶۹
(۹). سنن النبى، ص ۲۶۹
(۱۰). مستدرک وسائل، ج ۱ ص ۳۲۹
(۱۱). سوره فتح، آیه ۲۹
(۱۲). بحارالانوار، ج ۱۰۳ ص ۱۳۵
منبع: آشنایی بانماز/محسن قرائتی/ص۶۱ تا ص۶۴. نرم افزار کتابخانه دیجیتال نور/مجوعه آثار حجه الأسلام و المسلیمن قرائتی