اذن دخول مسجد النبی(ص) و مشاهد ائمه(ع) – مفاتیح الجنان
اذن دخول حرم های شریفه علیهم السلام؛ اول: شیخ کفعمی فرموده چون خواستى داخل شوى به مسجد حضرت رسول صلى الله علیه و آله یا در یکى از مشاهد مشرفه ائمه علیهم السلام پس بگو
اللَّهُمَّ إِنِّی وَقَفْتُ عَلَى بَابٍ مِنْ أَبْوَابِ بُیُوتِ نَبِیِّکَ صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِ وَ آلِهِ
پروردگارا من بر درگاه محترمی ایستاده ام از درهاى سراى پیغمبر تو که درود تو بر او و بر آل اطهارش باد
وَ قَدْ مَنَعْتَ النَّاسَ أَنْ یَدْخُلُوا إِلاَّ بِإِذْنِهِ
و تو خلق را از ورود در آن سراى بدون اذن منع کردى
فَقُلْتَ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لاَ تَدْخُلُوا بُیُوتَ النَّبِیِّ إِلاَّ أَنْ یُؤْذَنَ لَکُمْ
که فرمودى اى اهل ایمان شما در خانه هاى پیغمبر (ص) (و فرزندان پاکش) بى اجازه داخل نشوید
اللَّهُمَّ إِنِّی أَعْتَقِدُ حُرْمَهَ صَاحِبِ هَذَا الْمَشْهَدِ الشَّرِیفِ فِی غَیْبَتِهِ کَمَا أَعْتَقِدُهَا فِی حَضْرَتِهِ
پروردگارا من به حرمت صاحب این خانه و این مشهد و حرم شریف معتقدم در غیب و مماتش چنانکه در حضور و حیات او
وَ أَعْلَمُ أَنَّ رَسُولَکَ وَ خُلَفَاءَکَ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ أَحْیَاءٌ عِنْدَکَ یُرْزَقُونَ یَرَوْنَ مَقَامِی وَ یَسْمَعُونَ کَلاَمِی وَ یَرُدُّونَ سَلاَمِی
و البته میدانم که پیغمبر تو و جانشینانش علیهم السلام همه نزد تو زنده ابدند و روزى می خورند و مقام مرا نزد قبر مطهر خود می بینند و سلام مرا شنیده و پاسخ می دهند
وَ أَنَّکَ حَجَبْتَ عَنْ سَمْعِی کَلاَمَهُمْ وَ فَتَحْتَ بَابَ فَهْمِی بِلَذِیذِ مُنَاجَاتِهِمْ
و اکنون تو بر گوش من پرده افکندهاى که سخن آنها را نشنوم اما به لذت راز و نیاز با آنها در لطف به رویم گشودى
وَ إِنِّی أَسْتَأْذِنُکَ یَا رَبِّ أَوَّلاً وَ أَسْتَأْذِنُ رَسُولَکَ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ ثَانِیاً
و من خدایا نخست از تو اذن می طلبم و دوم اجازه از رسول تو که درود خدا بر او و بر آلش باد
وَ أَسْتَأْذِنُ خَلِیفَتَکَ الْإِمَامَ الْمَفْرُوضَ (الْمُفْتَرَضَ) عَلَیَّ طَاعَتُهُ فُلاَنَ بْنَ فُلاَنٍ
و نیز اجازه از جانشین پیغمبرت امام واجب الاطاعه بر من حضرت (هر یک از ائمه که حرم اوست، مثلا على بن موسى الرضا علیه السلام)
بجاى فلان بن فلان نام ببرد آن امامی را که می خواهد زیارت کند و همچنین نام پدرش را ببرد مثلا اگر در زیارت امام حسین علیه السلام است بگوید
الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ علیهما السلام
و اگر در زیارت امام رضا علیه السلام است بگوید
عَلِیَّ بْنَ مُوسَى الرِّضَا علیهما السلام
و هکذا
پس بگوید
وَ الْمَلاَئِکَهَ الْمُوَکَّلِینَ بِهَذِهِ الْبُقْعَهِ الْمُبَارَکَهِ ثَالِثاً أَ أَدْخُلُ یَا رَسُولَ اللَّهِ أَ أَدْخُلُ یَا حُجَّهَ اللَّهِ
و سوم از فرشتگان که مقیم این حرم شریفند و موکلند بر این بقعه مبارک اذن می خواهم پس اى رسول خدا اذن می دهید تا داخل گردم آیا وارد شوم اى حجت خدا
أَ أَدْخُلُ یَا مَلاَئِکَهَ اللَّهِ الْمُقَرَّبِینَ الْمُقِیمِینَ فِی هَذَا الْمَشْهَدِ
آیا وارد شوم اى فرشتگان مقرب خدا که مقیمان این مشهد مبارکید
فَأْذَنْ لِی یَا مَوْلاَیَ فِی الدُّخُولِ أَفْضَلَ مَا أَذِنْتَ لِأَحَدٍ مِنْ أَوْلِیَائِکَ فَإِنْ لَمْ أَکُنْ أَهْلاً لِذَلِکَ فَأَنْتَ أَهْلٌ لِذَلِکَ (لَهُ)
رخصت ده اى مولاى من به درآمدن من در حرم بهترین رخصتى که به هر یک از اولیاء و دوستانت دادهاى که اگر من لایق نیستم تو لایق خواهى بود
پس ببوس عتبه مبارکه را و داخل شو و بگو
بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ عَلَى مِلَّهِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ
به نام خدا و به ذات خدا و در راه خدا و بر طریقت و آیین رسول خداصلى الله علیه و آله
اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی وَ ارْحَمْنِی وَ تُبْ عَلَیَّ إِنَّکَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ
اى خدا بر من ببخش و به من ترحم کن و به توبهام بپذیر که تو بسیار توبه پذیر خلق و مهربان به بندگانى.
دوم: اذن دخولى است که علامه مجلسى رحمه الله علیه از نسخهاى قدیمه از مؤلفات اصحاب براى دخول در سرداب مقدس و بقاع منوره ائمه علیهم السلام نقل فرموده و آن چنان است که می گویى:
اللَّهُمَّ إِنَّ هَذِهِ بُقْعَهٌ طَهَّرْتَهَا وَ عَقْوَهٌ شَرَّفْتَهَا وَ مَعَالِمُ زَکَّیْتَهَا
اى خدا همانا این جایگاه بقعهاى است که تو پاک و محترم داشته اى و محلى است که تو شرافت بدان بخشیده اى و مقاماتى است که تو پاکیزه فرموده اى
حَیْثُ أَظْهَرْتَ فِیهَا أَدِلَّهَ التَّوْحِیدِ وَ أَشْبَاحَ الْعَرْشِ الْمَجِیدِ الَّذِینَ اصْطَفَیْتَهُمْ مُلُوکاً لِحِفْظِ النِّظَامِ
تا ادله و براهین توحید از این مقامات بظهور آید و تمثالهاى عرش مجید باشد که صاحبانش را به مقام سلطنت براى حفظ نظام خلق برگزیدى
وَ اخْتَرْتَهُمْ رُؤَسَاءَ لِجَمِیعِ الْأَنَامِ وَ بَعَثْتَهُمْ لِقِیَامِ الْقِسْطِ فِی ابْتِدَاءِ الْوُجُودِ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَهِ
و بجهت ریاست بر تمام خاص و عام اختیار کردى و براى اقامه عدل و داد در میان خلق از بدو آفرینش تا روز قیامت مبعوث گردانیدى
ثُمَّ مَنَنْتَ عَلَیْهِمْ بِاسْتِنَابَهِ أَنْبِیَائِکَ لِحِفْظِ شَرَائِعِکَ وَ أَحْکَامِکَ
پس بر آنان نعمت خلافت و جانشینى پیغمبرانت را عطا کردى تا شرایع و احکام تو را حفظ کنند
فَأَکْمَلْتَ بِاسْتِخْلاَفِهِمْ رِسَالَهَ الْمُنْذِرِینَ کَمَا أَوْجَبْتَ رِئَاسَتَهُمْ فِی فِطَرِ الْمُکَلَّفِینَ
تا بواسطه خلافت آنها رسالت پیغمبران را به حد نتیجه و کمال رسانى چنانکه بر امت پذیرفتن ریاست و امامت آنها را فرض و واجب گردانیدى بر فطرت مکلفان
فَسُبْحَانَکَ مِنْ إِلَهٍ مَا أَرْأَفَکَ وَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ مِنْ مَلِکٍ مَا أَعْدَلَکَ
بارى تو چه منزه خدایى و چقدر با بندگان رءوف و مهربانى هیچ خدایى جز تو ذات یکتا نیست تو چه با عدل و انتظام سلطانى
حَیْثُ طَابَقَ صُنْعُکَ مَا فَطَرْتَ عَلَیْهِ الْعُقُولَ وَ وَافَقَ حُکْمُکَ مَا قَرَّرْتَهُ فِی الْمَعْقُولِ وَ الْمَنْقُولِ
که صنع آفرینشت طبق فطرت عقول خردمندانست و حکم تکوین را وفق فهم عقل و نقل مقرر داشتى
فَلَکَ الْحَمْدُ عَلَى تَقْدِیرِکَ الْحَسَنِ الْجَمِیلِ وَ لَکَ الشُّکْرُ عَلَى قَضَائِکَ الْمُعَلَّلِ بِأَکْمَلِ التَّعْلِیلِ
پس تو را ستایش سزاست بر تقدیر حسن نظام زیبایت و تو را سپاس باید بر حکم قضا که معلل و مربوط به نیکوترین وجه است
فَسُبْحَانَ مَنْ لاَ یُسْأَلُ عَنْ فَعْلِهِ وَ لاَ یُنَازَعُ فِی أَمْرِهِ
پس منزه است خدایى که احدى را حق سؤال از کار او نخواهد بود و منازعه در امرش نتوان کرد
وَ سُبْحَانَ مَنْ کَتَبَ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَهَ قَبْلَ ابْتِدَاءِ خَلْقِهِ
و منزه خدایى که بر ذات خود لطف و رحمت به خلق را فرض و لازم فرموده پیش از بدو آفرینش خلق
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی مَنَّ عَلَیْنَا بِحُکَّامٍ یَقُومُونَ مَقَامَهُ لَوْ کَانَ حَاضِراً فِی الْمَکَانِ
و ستایش خدایى را که بر ما به نعمت وجود حکم فرمایانى که قائم مقام حقند منت نهاد اگر خدا در مکانى بود جانشین مکانش بودند
لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ الَّذِی شَرَّفَنَا بِأَوْصِیَاءَ یَحْفَظُونَ الشَّرَائِعَ فِی کُلِّ الْأَزْمَانِ
و نیست خدایى جز خداى یگانه که بواسطه اوصیاء پیغمبران که حافظان شرایع الهى در هر عصرند ما را شرافت بخشید
وَ اللَّهُ أَکْبَرُ الَّذِی أَظْهَرَهُمْ لَنَا بِمُعْجِزَاتٍ یَعْجِزُ عَنْهَا الثَّقَلاَنِ
و خدا بزرگتر است آن خدایى که رسولان را با معجزاتى که جن و انس از آن عاجزند میان خلق آشکار ساخت
لاَ حَوْلَ وَ لاَ قُوَّهَ إِلاَّ بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ الَّذِی أَجْرَانَا عَلَى عَوَائِدِهِ الْجَمِیلَهِ فِی الْأُمَمِ السَّالِفِینَ
که هیچ قدرت و نیرویى نیست جز به خواست خدا و قدرت کامله او که بلند مرتبه و بزرگ است آنکه ما را بر عواید و صفات جمیله بداشت در میان امتهاى گذشته
اللَّهُمَّ فَلَکَ الْحَمْدُ وَ الثَّنَاءُ الْعَلِیُّ کَمَا وَجَبَ لِوَجْهِکَ الْبَقَاءُ السَّرْمَدِیُ
پروردگارا پس حمد و ثنا و ستایش بلند مرتبه خاص توست چنانکه نور جمالت را بقاى سرمدى ضرورى است
وَ کَمَا جَعَلْتَ نَبِیَّنَا خَیْرَ النَّبِیِّینَ وَ مُلُوکَنَا أَفْضَلَ الْمَخْلُوقِینَ وَ اخْتَرْتَهُمْ عَلَى عِلْمٍ عَلَى الْعَالَمِینَ
و چنانکه پیغمبر ما را بهترین پیغمبران مقرر داشتى و پادشاهان ما را بهترین و فاضلترین خلق قرار دادى و آنان را به علم و دانش بر عالمیان برگزیدى
وَفِّقْنَا لِلسَّعْیِ إِلَى أَبْوَابِهِمُ الْعَامِرَهِ إِلَى یَوْمِ الدِّینِ وَ اجْعَلْ أَرْوَاحَنَا تَحِنُّ إِلَى مَوْطِئِ أَقْدَامِهِمْ
اى خدا ما را توفیق سعى و کوشش در وصول به درگاه رحمت پایدار ابدى آنها عطا کن و روح ما (شیعیان) را مشتاق محل اقدام (و شهود و مقام) و مشاهد شریفه آنان بگردان
وَ نُفُوسَنَا تَهْوِی النَّظَرَ إِلَى مَجَالِسِهِمْ وَ عَرَصَاتِهِمْ حَتَّى کَأَنَّنَا نُخَاطِبُهُمْ فِی حُضُورِ أَشْخَاصِهِمْ
تا آنکه هنگام زیارتشان گویا ما با شخص بزرگوار آنها حضورا مخاطبه و صحبت می کنیم
فَصَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِمْ مِنْ سَادَهٍ غَائِبِینَ وَ مِنْ سُلاَلَهٍ طَاهِرِینِ وَ مِنْ أَئِمَّهٍ مَعْصُومِینَ
پس درود و رحمت الهى بر آنان باد که سید غائبان عوالم ارواح قدس و نسل پاکان عالم وجود و پیشوایان معصوم خلقند
اللَّهُمَّ فَأْذَنْ لَنَا بِدُخُولِ هَذِهِ الْعَرَصَاتِ الَّتِی اسْتَعْبَدْتَ بِزِیَارَتِهَا أَهْلَ الْأَرَضِینَ وَ السَّمَاوَاتِ
پروردگارا پس ما را اذن ده که داخل شویم در این عرصهها (ى محترم و بقعه هاى شریف با برکت) که اهل زمین و آسمانها را متعبد و ملتزم به زیارتش فرمودى
وَ أَرْسِلْ دُمُوعَنَا بِخُشُوعِ الْمَهَابَهِ
و اشک دیدگان ما را با تذلل و خشوع از مهابت جلالشان جارى گردان
وَ ذَلِّلْ جَوَارِحَنَا بِذُلِّ الْعُبُودِیَّهِ وَ فَرْضِ الطَّاعَهِ حَتَّى نُقِرَّ بِمَا یَجِبُ لَهُمْ مِنَ الْأَوْصَافِ
و با ذل بندگى خود و فرض طاعت آن امامان بر حق تا ما به اوصاف کمال لازم ذات آنها اقرار کنیم
وَ نَعْتَرِفَ بِأَنَّهُمْ شُفَعَاءُ الْخَلاَئِقِ إِذَا نُصِبَتِ الْمَوَازِینُ فِی یَوْمِ الْأَعْرَافِ
و به مقام شفاعت خلق بر آنها در قیامت که روز اعراف و نصب موازین اعمال است اعتراف کنیم
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ سَلاَمٌ عَلَى عِبَادِهِ الَّذِینَ اصْطَفَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِینَ
و ستایش خداى را و سلام بر بندگان برگزیده خدا حضرت محمد (ص) و آل اطهارش باد.
پس ببوس عتبه را و داخل شو در حالتى که خاشع و گریان باشى پس بدرستیکه آن اذن دخول است از ایشان صلوات الله علیهم أجمعین
اذن دخول مسجد النبی (ص) و مشاهد ائمه (ع) (بلدالامین)
شهر ربیع الاول؛ وَ فِی الْیَوْمِ السَّابِعَ عَشَرَ مِنْهُ کَانَ مَوْلِدُ سَیِّدِنَا رَسُولِ اللَّهِ ص عِنْدَ طُلُوعِ الْفَجْرِ مِنْ یَوْمِ الْجُمُعَهِ فِی عَامِ الْفِیلِ
ماه ربیع الاول؛ و در روز هفدهم سید و آقای ما پیامبر صلی الله علیه و آله هنگام طلوع آفتاب روز جمعه در عام الفیل به دنیا آمد.
ثُمَّ اسْتَأْذِنْ بِهَذَا الِاسْتِئْذَانِ إِنْ کَانَتِ الزِّیَارَهُ مِنْ قُرْبٍ وَ کَذَا تَسْتَأْذِنُ بِهِ فِی مَشَاهِدِ الْمَعْصُومِینَ ع فَتَقُولُ
سپس (بعد از غسل) اگر خواستى پیامبر را از نزدیک زیارت کنی یا در یکى از مشاهد مشرفه ائمه معصومین علیهم السلام اجازه بگیر پس بگو:
اللَّهُمَّ إِنِّی وَقَفْتُ عَلَى بَابٍ مِنْ أَبْوَابِ بُیُوتِ نَبِیِّکَ صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِ وَ آلِهِ
وَ قَدْ مَنَعْتَ النَّاسَ أَنْ یَدْخُلُوا إِلَّا بِإِذْنِهِ
فَقُلْتَ (یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَدْخُلُوا بُیُوتَ النَّبِیِّ إِلَّا أَنْ یُؤْذَنَ لَکُمْ)[1]
اللَّهُمَّ إِنِّی أَعْتَقِدُ حُرْمَهَ نَبِیِّکَ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فِی غَیْبَتِهِ کَمَا أَعْتَقِدُهَا فِی حَضْرَتِهِ
وَ أَعْلَمُ أَنَّ رَسُولَکَ وَ خُلَفَاءَکَ عَلَیْهِمُ السَّلَامُ أَحْیَاءٌ عِنْدَکَ یُرْزَقُونَ یَرَوْنَ مَقَامِی وَ یَسْمَعُونَ کَلَامِی وَ یَرُدُّونَ سَلَامِی
وَ أَنَّکَ حَجَبْتَ عَنْ سَمْعِی کَلَامَهُمْ وَ فَتَحْتَ بَابَ فَهْمِی بِلَذِیذِ مُنَاجَاتِهِمْ
وَ إِنِّی أَسْتَأْذِنُکَ یَا رَبِّ أَوَّلًا وَ أَسْتَأْذِنُ رَسُولَکَ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ ثَانِیاً
وَ أَسْتَأْذِنُ خَلِیفَتَکَ الْإِمَامَ الْمَفْرُوضَ عَلَیَّ طَاعَتُهُ فُلَانَ ابْنَ فُلَانٍ
وَ تُسَمِّیهِ إِنْ کَانَتِ الزِّیَارَهُ لِغَیْرِ النَّبِیِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ
بجاى فلان بن فلان نام ببرد آن معصومی را که می خواهد زیارت کند غیر از پیامبر صلی الله علیه و آله پس بگوید
وَ الْمَلَائِکَهَ الْمُوَکَّلِینَ بِهَذِهِ الْبُقْعَهِ الْمُبَارَکَهِ ثَالِثاً أَ أَدْخُلُ یَا رَسُولَ اللَّهِ أَ أَدْخُلُ یَا حُجَّهَ اللَّهِ
أَ أَدْخُلُ یَا مَلَائِکَهَ اللَّهِ الْمُقَرَّبِینَ الْمُقِیمِینَ فِی هَذَا الْمَشْهَدِ
فَأْذَنْ لِی یَا مَوْلَایَ فِی الدُّخُولِ أَفْضَلَ مَا أَذِنْتَ لِأَحَدٍ مِنْ أَوْلِیَائِکَ
فَإِنْ لَمْ أَکُنْ أَهْلًا لِذَلِکَ فَأَنْتَ أَهْلٌ لَهُ
فَإِنْ خَشَعَ قَلْبُکَ وَ دَمَعَتْ عَیْنُکَ فَهُوَ عَلَامَهُ الْإِذْنِ ثُمَّ قَبِّلِ الْعَتَبَهَ وَ ادْخُلْ وَ قُلْ
پس اگر قلبت خاضع و نرم شد و اشک از دیدگانت جاری گشت، علامت اذن و اجازه است، پس ببوس عتبه مبارکه را و داخل شو و بگو:
بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ عَلَى مِلَّهِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ
اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی وَ ارْحَمْنِی وَ تُبْ عَلَیَ (إِنَّکَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ)[2]
[1] ) سوره الاحزاب، آیه 53.
[2] ) سوره البقره، آیه 128.