چرا خداوند به پیامبران، علم خدادادى داده است؟

چرا خداوند متعال، به پیامبران، علم خدادادى داده است، ولى ما انسان هاى امروزى از آن بى بهره هستیم؟

علم ذاتى، مخصوص خداوند است، علم پیامبران و پیشوایان معصوم(ع) «لدنّى» (از طرف خداوند) می باشد و اکتسابى (تحصیل و تلاش براى علم) نبوده است.
بى شک پیامبران باید از تمام اصول و فروع شریعت و دین و آن چه مربوط به معارف الهى و احکام و اخلاق و اسباب سعادت و شقاوت انسان ها و وسایل نجات و هدایت آنها است آگاه باشند، زیرا براى ابلاغ این امور و رسیدن به اهداف والاى نبوت این علوم لازم است و مثلاً، اگر آنها از این علوم بهره مند هستند بدان جهت است که بدون احاطه کامل به این امور قادر به انجام آن نخواهند بود؛ هم چنین آنها باید آگاهى کافى از مسائل اجرائى و امور مربوط به مدیریت جامعه داشته باشند، زیرا هرگونه خطا و اشتباه آنها در امر حکومت تأثیر منفى در مسئله دعوت آنها به سوى خدا می گذارد، اگر ایشان واجد این علوم هستند و دیگران از آن بى بهره اند، علت آن است که به دلیل آگاهى خداوند از روح بلند و تهذیب نفس کامل و پاکى قلب معصومان(ع) ، آنها را داراى قابلیت هایى کرد که مشمول رحمت الهى شدند و دریچه هاى علوم به قلبشان گشوده شد.
قرآن کریم در این باره می فرماید: (ولَمّا بَلَغَ اَشُدَّهُ واستَوى ءاتَینـهُ حُکمـًا وعِلمـًا وکَذلِکَ نَجزِى المُحسِنین)؛[6] هنگامی که نیرومند و کامل شد، حکمت و دانش به او دادیم، و این گونه نیکوکاران را جزا می دهیم.
تعبیر «کذلک نجزى المحسنین»، به خوبى نشان می دهد که حضرت موسى(ع) به سبب تقواى الهیش و به علّت اعمال نیک و پاکش، این شایستگى را پیدا کرد که خداوند، علم و حکمت به او بدهد.[7] پس اگر ما هم به مقام محسنین برسیم از یک سرى علوم خدادادى بهره مند می شویم. رسیدن به مقام فرقان که یک نوع علم و بینش ویژه است، از علوم خدادادى می باشد که خداوند بهره متقیان می کند.[8] بنابراین بخشى از علوم خدادادى ویژه پیامبران است. به دلیل مقام والاى آنان و نیازمندى مقام نبوت و رسالت به آن علوم (علوم مربوط به هدایت انسان ها) و بخشى از علوم خدادادى براى همه امکان دست یابى دارد، ولى باید شرایط و زمینه هاى عطاى آن را در خود ایجاد نمود.
—————
[6] قصص، آیه 14.
[7] ر.ک: همان، ج 7، ص 201 ـ 209 و المیزان، ج 16، ص 39.
[8] انفال، آیه 29.