مشرکان
در اصطلاح قرآنی مشرک به شخصی اطلاق می شود که برای شخصی یا شیئی وجودی مستقل و مؤثر، در عرض خداوند قائل باشد و در اعمال خود سهم و نصیبی برای غیر خدا قائل شود. قرآن کریم که به مسئله توحید و یگانگی خدا عنایت ویژه ای دارد، با افرادی که به هر نحو این اصل را زیر پا نهاده و بنا به دلایل مختلف به مخالفت با این رکن عظیم نظام هستی پرداخته اند، به مبارزه و روشنگری برخواسته و با روش های متفاوت، به بررسی و ابطال عقاید آنان پرداخته است. یکی از مهم ترین عقاید مشرکان، اعتقاد به شراکت جن و ملائکه در خلقت بندگان، در تدبیر امور، در امر عبادت و… است؛ به این تصور که آفریدگار عالم، تدبیر جهان را بر اساس طبقاتی که در اجزای آن هست، به موجوداتی شریف و مقرب درگاه خود واگذار نموده است. یکی دیگر از عقاید رایج بین مشرکان، اعتقاد به شفاعت بت ها نزد خداوند است. عدم اعتقاد به آخرت و معاد، عقیده دیگر مشرکان است. گروهی از مشرکان (یهود و نصاری) هم بر این عقیده اند که عُزیر (عزرای کاهن) و مسیح، فرزند خدا هستند. همچنین مشرکان برای توجیه شرک نسبت به خدا و عدم انفاق خود به نیازمندان، خود را مجبور و مقهور خواست خداوند معرفی می کردند.(1)
_____________________
1. مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج6، ص 50؛ طیب، أطیب البیان فی تفسیر القرآن، ج10، ص395؛ طوسی، التبیان، ج4، ص219؛ طبرسی، مجمع البیان، ج5، ص36.