معمولا نوزادان بسیار گریه می کنند؛ که ممکن است دلیل بر ناراحتى آنها مانند گرسنگى، تشنگى و… باشد؛ اما گاهی گریه کودکان، رمز حیات و بقاى آنها است؛ زیرا گاهی نیاز شدیدى به ورزش و حرکت دارند؛ و تنها ورزشى که می تواند دست و پا و قفسه سینه و شکم آنان را به حرکت درآورد و خون را به تمام سلّولهای بدن منتقل نماید، همان «گریه» است. از این گذشته در مغز اطفال رطوبت فراوانى وجود دارد، و گریه سبب می شود که رطوبت هاى اضافى به صورت قطره هاى اشک از چشمان آنها بیرون ریخته و سلامتى آنها تضمین شود.
معمولا نوزادان بسیار گریه می کنند؛ که این گریه ممکن است دلیل بر ناراحتى آنها باشد، چرا که زبانى براى اظهار آن جز زبان گریه ندارند. یا به خاطر گرسنگى و تشنگى، و یا به خاطر آزردگى در برابر شرائط جدید زندگى اعم از گرما و سرما و نور شدید و مانند آن باشد؛ ولى کودکان بدون این هم ممکن است گریه کنند و این گریه رمز حیات و بقاى آنها است؛ زیرا در آن موقع آنها نیاز بسیار شدیدى به ورزش و حرکت دارند؛ در حالى که قادر به ورزش نیستند و تنها ورزشى که می تواند تمام وجود آنها اعم از دست و پا و قفسه سینه و شکم و … را به حرکت درآورد و خون را به سرعت در تمام عروق به جریان وادارد و تمام سلّولها را مرتبآ تغذیه نماید همان «گریه» است که براى نوزاد یک ورزش کامل محسوب می شود؛ و به همین دلیل اگر نوزاد گریه نکند ممکن است آسیب فراوان ببیند و یا حیات او به کلّى به خطر بیفتد.
از این گذشته در مغز اطفال رطوبت فراوانى وجود دارد که اگر در آنجا بماند ممکن است سبب بیمارى ها و دردهاى سختى گردد؛ و یا کورى به دنبال داشته باشد. از این رو گریه سبب می شود که رطوبت هاى اضافى به صورت قطره هاى اشک از چشمان آنها بیرون ریزد و سلامتى آنها تضمین شود! امام صادق(علیه السلام) در حدیثمعروف توحیدمفضّل بعد از اشاره به این مطلب می فرماید: «پدر و مادر چون از منافع گریه کودک بى‌خبراند سعى دارند به هر وسیله ممکن است او را خاموش کنند و از گریه باز دارند زیرا نمی‌دانند گریه براى او چه منافعى دارد؟!».(1)
همچنین در همان روایت، امام(علیه السلام)، به جارى شدن آب از دهان اطفال – که در واقع تکمیل کننده اشک چشم هاى کودک است – اشاره کرده و می فرماید: «خداوند دانا چنان مقرّر فرموده که رطوبت هاى اضافى از دهان نوزادان دفع شود تا موجب سلامتى آنها در بزرگى گردد».(2)،(3)
پی نوشت:
(1). بحار الأنوار، مجلسى، محمد باقر، محقق / مصحح جمعى از محققان، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، 1403 ق، ج 3، ص 65 – 66، باب 4 (الخبر المشتهر بتوحید المفضل بن عمر).
(2). همان.
(3). پیام قرآن، مکارم شیرازی، ناصر، انتشارات دارالکتب الاسلامیه، تهران، 1386 هـ ش، چاپ نهم، ج 2، ص 89.