فضیلت در باب کسیکه قرآن را حفظ کرده سپس فراموش کند

فضیلت در باب کسیکه قرآن را حفظ کرده سپس فراموش کند

1- عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ جَمِیعاً عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ أَبِی إِسْحَاقَ ثَعْلَبَهَ بْنِ مَیْمُونٍ عَنْ یَعْقُوبَ الْأَحْمَرِ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ الله ع جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی کُنْتُ قَرَأْتُ الْقُرْآنَ فَفَلَتَ مِنِّی فَادْعُ الله عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ یُعَلِّمَنِیهِ قَالَ فَکَأَنه فَزِعَ لِذَلِکَ فَقَالَ عَلَّمَکَ الله هُوَ وَ إِیَّانَاجَمِیعاً قَالَ وَ نَحْنُ نَحْوٌ مِنْ عَشَرَهٍ ثُمَّ قَالَ السُّورَهُ تَکُونُ مَعَ الرَّجُلِ قَدْ قَرَأَهَا ثُمَّ تَرَکَهَا فَتَأْتِیهِ یَوْمَ الْقِیَامَهِ فِی أَحْسَنِ صُورَهٍ وَ تُسَلِّمُ عَلَیْهِ فَیَقُولُ مَنْ أَنْتِ فَتَقُولُ أَنَا سُورَهُ کَذَا وَ کَذَا فَلَوْ أَنَّکَ تَمَسَّکْتَ بِی وَ أَخَذْتَ بِی لَأَنْزَلْتُکَ هَذِهِ الدَّرَجَهَ فَعَلَیْکُمْ بِالْقُرْآنِ ثُمَّ قَالَ إِنَّ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَقْرَأُ الْقُرْآنَ لِیُقَالَ فُلَانٌ قَارِئٌ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَقْرَأُ الْقُرْآنَ لِیَطْلُبَ بِهِ الدُّنْیَا وَ لَا خَیْرَ فِی ذَلِکَ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَقْرَأُ الْقُرْآنَ لِیَنْتَفِعَ بِهِ فِی صَلَاتِهِ وَ لَیْلِهِ وَ نَهَارِهِ
یعقوب احمر گوید: بحضرت صادق علیه السلام عرض کردم : فدایت شوم من قرآن را خوانده ام ولى از ذهنم رفته است دعا کنید که خداوند آنرا بمن بیاموزد، گوید: آنحضرت از این طلب که من خدمتش عرض کردم ناراحت شد و فرمود: خداوند آنرا به تو و ما همگى یاد دهد گوید: ما نزدیک ده نفر بودیم سپس فرمود: سوره اى که مردى میخواند با اوست ناگاهى که آنرا واگذارد، پس روز قیامت در زیباترین صورت نزدش آید و بر او سلام کند آنمرد گوید: تو کیستى ؟ گوید: من فلان سوره ام و اگر تو بمن چسبیده بودى و نگاهم داشته بودى تو را در این درجه فرود می آوردم، پس بر شما باد بملازمت قرآن، سپس فرمود: برخى از مردمند که قرآن خوانند که گفته شود: فلانکس قارى قرآن است، و برخى قرآن می خوانند براى (سود جوئى) و بدست آوردن دنیا و خیرى در اینها نیست و برخى هستند که قرآن خوانند تا از آن در نمازشان و در شب و روزشان منتفع شوند.)اصول کافى جلد 4 صفحه : 409 روایه : 1)

2- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ أَبِی الْمَغْرَاءِ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ الله ع مَنْ نَسِیَ سُورَهً مِنَ الْقُرْآنِ مُثِّلَتْ لَهُ فِی صُورَهٍ حَسَنَهٍ وَ دَرَجَهٍ رَفِیعَهٍ فِی الْجَنَّهِ فَإِذَا رَآهَا قَالَ مَا أَنْتِ مَا أَحْسَنَکِ لَیْتَکِ لِی فَیَقُولُ أَ مَا تَعْرِفُنِی أَنَا سُورَهُ کَذَا وَ کَذَا وَ لَوْ لَمْ تَنْسَنِی رَفَعْتُکَ إِلَى هَذَا
حضرت صادق علیه السلام فرمود: هر که سوره اى از قرآن را فراموش کند آن سوره در بهشت بصورتى زیبا و مقامی بلند در برابرش نمودار گردد و چون او را ببیند گوید: تو کیستى وه که چه اندازه زیبائى کاش تو از آن من بودى ؟ گوید: آیا مرا نشناسى ؟ من فلان سوره ام و اگر تو مرا فراموش نکرده بودى باین درجه تو را می رساندم ؟)اصول کافى جلد 4 صفحه : 410 روایه :2)

3- ابْنُ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عَبْدِ الْحَمِیدِ عَنْ یَعْقُوبَ الْأَحْمَرِ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ الله ع إِنَّ عَلَیَّ دَیْناً کَثِیراً وَ قَدْ دَخَلَنِی مَا کَانَ الْقُرْآنُ یَتَفَلَّتُ مِنِّی فَقَالَ أَبُو عَبْدِ الله ع الْقُرْآنَ الْقُرْآنَ إِنَّ الْآیَهَ مِنَ الْقُرْآنِ وَ السُّورَهَ لَتَجِی ءُ یَوْمَ الْقِیَامَهِ حَتَّى تَصْعَدَ أَلْفَ دَرَجَهٍ یَعْنِی فِی الْجَنَّهِ فَتَقُولُ لَوْ حَفِظْتَنِی لَبَلَغْتُ بِکَ هَاهُنَا
یعقوب احمر گوید: بحضرت صادق علیه السلام عرض کردم : من بدهکارى زیادى دارم و باندازه اى در ناراحتى و اندوه هم که قرآن از ذهنم رفته است ؟ حضرت صادق علیه السلام فرمود: قرآن، قرآن : همانا یک آیه از قرآن و یکسوره از آن روز قیامت بیاید تا هزار درجه بالا رود یعنى در بهشت پس گوید: اگر مرا نگهداشته بودى و حفظ می کردى تو را بدین مقام می رسانیدم. (اصول کافى جلد 4 صفحه : 411 روایه : 3)

4- حُمَیْدُ بْنُ زِیَادٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَمَاعَهَ وَ عِدَّهٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِیعاً عَنْ مُحَسِّنِ بْنِ أَحْمَدَ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ الله ع یَقُولُ إِنَّ الرَّجُلَ إِذَا کَانَ یَعْلَمُ السُّورَهَ ثُمَّ نَسِیَهَا أَوْ تَرَکَهَا وَ دَخَلَ الْجَنَّهَ أَشْرَفَتْ عَلَیْهِ مِنْ فَوْقٍ فِی أَحْسَنِ صُورَهٍ فَتَقُولُ تَعْرِفُنِی فَیَقُولُ لَا فَتَقُولُ أَنَا سُورَهُ کَذَا وَ کَذَا لَمْ تَعْمَلْ بِی وَ تَرَکْتَنِی أَمَا وَ الله لَوْ عَمِلْتَ بِی لَبَلَغْتُ بِکَ هَذِهِ الدَّرَجَهَ وَ أَشَارَتْ بِیَدِهَا إِلَى فَوْقِهَا
ابن ابى یعفور گوید: شنیدم حضرت صادق (ع( می فرمود: هر آینه مردى که سوره اى را بداند و سپس آنرا فراموش کند یا واگذارد و وارد بهشت شود آن سوره از سوى بالا با زیباترین صورتى باو سر کشد و بگوید: مرا می شناسى ؟ گوید: نه، گوید: من فلان سوره هستم مرا بکار نیستى و رهایم کردى، هان بخدا سوگند اگر مرا بکار بسته بودى تو را باین درجه می رساندم و با دست ببالاى سرش اشاره کند. (اصول کافى جلد 4 صفحه : 411 روایه : 4 )

5- أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ عَبْدِ الله عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ عَامِرٍ عَنِ الْحَجَّاجِ الْخَشَّابِ عَنْ أَبِی کَهْمَسٍ الْهَیْثَمِ بْنِ عُبَیْدٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ الله ع عَنْ رَجُلٍ قَرَأَ الْقُرْآنَ ثُمَّ نَسِیَهُ فَرَدَدْتُ عَلَیْهِ ثَلَاثاً أَ عَلَیْهِ فِیهِ حَرَجٌ قَالَ لَا
ابو کهمس گوید: از امام صادق علیه السلام پرسیدم از مردى که قرآن خوانده و سپس فراموش کند و تا سه بار گفتم ؟ آیا بر او باکى هست ؟ فرمود: نه. (اصول کافى جلد 4 صفحه : 411 روایه : 5)

6- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ وَ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ جَمِیعاً عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ عَنْ یَحْیَى الْحَلَبِیِّ عَنْ عَبْدِ الله بْنِ مُسْکَانَ عَنْ یَعْقُوبَ الْأَحْمَرِ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ الله ع جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنه أَصَابَتْنِی هُمُومٌ وَ أَشْیَاءُ لَمْ یَبْقَ شَیْءٌ مِنَ الْخَیْرِ إِلَّا وَ قَدْ تَفَلَّتَ مِنِّی مِنْهُ طَائِفَهٌ حَتَّى الْقُرْآنِلَقَدْ تَفَلَّتَ مِنِّی طَائِفَهٌ مِنْهُ قَالَ فَفَزِعَ عِنْدَ ذَلِکَ حِینَ ذَکَرْتُ الْقُرْآنَ ثُمَّ قَالَ إِنَّ الرَّجُلَ لَیَنْسَى السُّورَهَ مِنَ الْقُرْآنِ فَتَأْتِیهِ یَوْمَ الْقِیَامَهِ حَتَّى تُشْرِفَ عَلَیْهِ مِنْ دَرَجَهٍ مِنْ بَعْضِ الدَّرَجَاتِ فَتَقُولُ السَّلَامُ عَلَیْکَ فَیَقُولُ وَ عَلَیْکِ السَّلَامُ مَنْ أَنْتِ فَتَقُولُ أَنَا سُورَهُ کَذَا وَ کَذَا ضَیَّعْتَنِی وَ تَرَکْتَنِی أَمَا لَوْ تَمَسَّکْتَ بِی بَلَغْتُ بِکَ هَذِهِ الدَّرَجَهَ ثُمَّ أَشَارَ بِإِصْبَعِهِ ثُمَّ قَالَ عَلَیْکُمْ بِالْقُرْآنِ فَتَعَلَّمُوهُ فَإِنَّ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَتَعَلَّمُ الْقُرْآنَ لِیُقَالَ فُلَانٌ قَارِئٌ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَتَعَلَّمُهُ فَیَطْلُبُ بِهِ الصَّوْتَ فَیُقَالُ فُلَانٌ حَسَنُ الصَّوْتِ وَ لَیْسَ فِی ذَلِکَ خَیْرٌ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَتَعَلَّمُهُ فَیَقُومُ بِهِ فِی لَیْلِهِ وَ نَهَارِهِ لَا یُبَالِی مَنْ عَلِمَ ذَلِکَ وَ مَنْ لَمْ یَعْلَمْهُ
یعقوب احمر گوید: بحضرت صادق علیه السلام عرضکردم : قربانت گردم هر آینه بمن اندوهها و ناراحتیهائى رسیده که چیزى از خیر و نیکى برایم نگذارده، و همه را از کفم ربوده تا بدانجا که قسمتى از قرآن را از یادم برده، گوید: آنحضرت از این جریان که گفتم : چون بنام قرآن رسیدم ناراحت شد سپس فرمود: همانا مرد سوره اى از قرآن را فراموش کند پس روز قیامت نزدش آید تا از برخى از درجه هاى بهشت باو سر کشد و گوید:: سلام علیک، گوید: و علیک السلام تو کیستى؟ گوید: من فلان سوره هستم که مرا ضایع گذارى و رها ساختى، آگاه باش که اگر به من چسبیده بودى تو را باین درجه می رساندم سپس با انگشت اشاره کرده فرمود: بر شما باد بقرآن پس بیاموزید آنرا، زیرا برخى از مردم هستند که قرآن را بیاموزند که گفته شود: فلانکس قرآن خوان است، و برخى براى آوازه خوانى آنرا یاد گیرند که بگویند: فلانى خوش صدا است، و در اینها خیرى نیست، و برخى هستن که آنرا یاد گیرند و دستورات آنرا در شب و روز انجام دهند، و توجه ندارند که کسى بداند یا نداند. (اصول کافى جلد 4 صفحه : 411 روایه : 6)