غزوه بدر کبری
شکست مشرکین در بدر و کشته شدن اشراف قریش، مشرکین مکه را سخت داغدار و مصیبت زده کرده بود، از جمله ابوسفیان که یک پسر از دست داده بود و پسر دیگر او نیز به اسارت رفته بود و با توجه به اینکه او خود را از رؤسای قریش می دانست، تحمل شکست از مسلمانان نیز برای او بسیار دشوار می نمود. به همین منظور دو ماه پس از واقعه بدر، به قصد انتقام از آن حضرت به همراهی دویست نفر از جنگجویان قریش از مکه حرکت کرد و تا کوهی به نام «ثیب» که در نزدیکی مدینه بود، پیش آمد و در آنجا همراهان خود را فرود آورد. او برای ایجاد ترس در دل مردم مدینه چند نفری را به «عریض» فرستاد و آنان در آنجا قسمتی از نخلستان ها را آتش زدند و دو نفر از انصار مدینه را هم به قتل رساندند. خبر به پیامبر صلی الله علیه و آله که رسید، با عده‌ای از اصحاب به منظور تعقیب ابوسفیان از شهر خارج شد و تا جایی به نام قرقره الکدر واقع در چهارده منزلی مدینه پیش رفت و چون به ابوسفیان دسترسی نیافت، پس از پنج روز به مدینه بازگشت. ابوسفیان و همراهانش که در مراجعت به مکه از ترس مسلمین با سرعت زیادی راه می پیمودند، برای سبکبار شدن، توشه و آذوقه خود که عبادت از «سویق» بود، روی زمین انداخته بودند و مسلمانان تعداد زیادی از بسته های سویق را پیدا کرده و برداشتند. به همین مناسبت این مسافرت جنگی را غزوه «سویق» نیز نامیدند.(1)
__________________
1. مسعودی، مروج الذهب، ج 2، ص 282؛ ابن هشام، السیره النبویه، ج 2، ص 608؛ ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ج 2، ص 431؛ بیهقی، دلائل النبوه، ج 3، ص 166.