صفا و مروه
کوه های صفا و مروه تا قبل از هبوط حضرت آدم علیه السلام به زمین، پیشینه تاریخی دارد. امام صادق علیه السلام در رابطه با نامگذاری این دو کوه فرموده است: «صفا را صفا نامیدند، بدان جهت که آدمِ برگزیده بر آن فرود آمد، پس برای این کوه نامی از اسم آدم را انتخاب کردند، خداوند می فرماید: ان اللّه اصطفی آدم و نوحا … و حوّا بر مروه فرود آمد و مروه را مروه نامیدند؛ زیرا زن بر آن فرود آمد، پس نامی از مرأه برای این کوه برگزیدند».(1) اما شهرت این دو کوه از زمان حضرت ابراهیم علیه السلام به بعد است، آنگاه که آن حضرت همراه با هاجر و اسماعیل به مکه آمده، آنان را در کنار حجر جای داد و خود به شام بازگشت. جوشیدن چشمه زمزم زیر پای اسماعیل علیه السلام پس از هورله هاجر میان این دو کوه برای یافتن آبی برای اسماعیل بود. اعراب در زمان جاهلیت پیکره دو بت خویش را بر این دو کوه نهاده بودند و بین آنها سعی (رفت و آمد) می کردند.(2)
_________________
1. مجلسی، بحارالانوار، ج 96، ص 43.
2. تاریخ طبری، ج 1، ص 192.