صحیفه سجادیه – مناجات یاد کنندگان حق

صحیفه سجادیه
13- مناجات یاد کنندگان حق

مناجات خمس عشره – مناجات اهل ذکر

بسم الله الرّحمن الرّحیم
به نام خداى بخشاینده مهربان

اِلهى لَوْ لاَ الْواجِبُ مِنْ قَبُولِ اَمْرِکَ لَنَزَّهْتُکَ مِنْ ذِکْرى اِیّاکَ عَلى
خدایا اگر پذیرفتن فرمانت واجب نبود تو را پاکتر از آن می دانستم که من نام تو را به زبان آرم گذشته

اَنَّ ذِکْرى لَکَ بِقَدْرى لا بِقَدْرِکَ وَما عَسى اَنْ یَبْلُغَ مِقْدارى حَتّى
از اینکه ذکرى که من از تو کنم به اندازه فهم من است نه به مقدار مقام تو و تازه مگر چه اندازه امید است

اُجْعَلَ مَحَلاًّ لِتَقْدیسِکَ وَمِنْ اَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَیْنا جَرَیانُ ذِکْرِکَ عَلى
قدرم بالا رود که محل تقدیس (و به پاکى ستودن ) تو قرار گیرم و از بزرگترین نعمتهاى تو بر ما همان جریان داشتن ذکر تو بر

اَلْسِنَتِنا وَاِذْنُکَ لَنا بِدُعاَّئِکَ وَتَنْزیهِکَ وَتَسْبیحِکَ اِلهى فَاَلْهِمْنا
زبان ما است و همان اجازه اى است که براى دعا کردن و به پاکى ستودنت به ما دادى خدایا پس ذکر

ذِکْرَکَ فِى الْخَلاَّءِ وَالْمَلاَّءِ وَاللَّیْلِوَالنَّه ارِ وَالاِْعْلا نِ وَالاِْسْر ارِ وَفِى
خویش را به ما الهام کن در خلوت و جلوت و شب و روز و آشکار و نهان و در

السَّرّاَّءِ وَالضَّرّاَّءِ وَآنِسْنا بِالذِّکْرِ الْخَفِىِّ وَاسْتَعْمِلْنا بِالْعَمَلِ الزَّکِىِّ
خوشى و ناخوشى و ما را به ذکر خفى و پنهانت ماءنوس کن و به کار پاکیزه و کوشش خداپسند

وَالسَّعْىِ الْمَرْضِىِّ وَجازِنا بِالْمیزانِ الْوَفِىِّ اِلهى بِکَ هامَتِ
وادار و پاداش ما را به سنگ تمام بده خدایا دلهاى شیدا همه سرگشته

الْقُلُوبُ الْوالِهَهُ وَعَلى مَعْرِفَتِکَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبایِنَهُ فَلا
و تشنه تواءند و خِرَدهاى متفرق و جدا همه در مورد شناسایى و معرفت تو متفق گشته اند و از اینرو

تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ اِلاّ بِذِکْراکَ وَلا تَسْکُنُ النُّفُوسُ اِلاّ عِنْدَ رُؤْیاکَ اَنْتَ
دلها جز به یاد تو آرام نگیرند و جانها جز به مشاهده جمالت تسکین نیابند تویى که در هر جا

الْمُسَبَّحُ فى کُلِّ مَکانٍ وَالْمَعْبُودُ فى کُلِّ زَمانٍ وَالْمَوْجُودُ فى کُلِّ
تسبیحت گویند و در هر زمانى پرستش کنند و در هر آن موجود بوده اى و به هر

اَوانٍ وَالْمَدْعُوُّ بِکُلِّ لِسانٍ وَالْمُعَظَّمُ فى کُلِّ جَنانٍ وَاَسْتَغْفِرُکَ مِنْ کُلِّ
زبان تو را خوانند و در هر دلى تو را به بزرگى یاد کنند و از تو آمرزش خواهم از هر

لَذَّهٍ بِغَیْرِ ذِکْرِکَ وَمِنْ کُلِّ راحَهٍ بِغَیْرِ اُنْسِکَ وَمِنْ کُلِّ سُرُورٍ بِغَیْرِ
لذتى جز لذت تو و از هر آسایشى جز انس با تو و از هر شادمانى بجز

قُرْبِکَ وَمِنْ کُلِّ شُغْلٍ بِغَیْرِ طاعَتِکَ اِلهى اَنْتَ قُلْتَ وَقَوْلُکَ الْحَقُّ یا
قرب تو و از هر سرگرمی به جز فرمانبرداریت خدایا تو فرمودى و گفته ات حق است ((اى

اَیُّهَا الَّذینَ امَنُوا اذْکُرُوا اللّهَ ذِکْراً کَثیراً وَسَبِّحُوهُ بُکْرَهً وَاَصیلاً
کسانى که ایمان آورده اید خدا را یاد کنید یاد کردن بسیار و تسبیح او گوئید در بامداد و پسین ))

وَقُلْتَ وَقَوْلُکَ الْحَقُّ فَاذْکُرُونى اَذْکُرْکُمْ فَاَمَرْتَنا بِذِکْرِکَ وَوَعَدْ تَنا
و نیز فرمودى وگفته ات حق است ((مرا یاد کنید تا من هم شما را یاد کنم )) پس تو ما را به یاد کردنت دستور فرمودى وبه ما وعده دادى

عَلَیْهِ اَنْتَذْکُرَنا تَشْریفاً لَنا وَتَفْخیماً وَاِعْظاماً وَها نَحْنُ ذاکِرُوکَ کَما
که براى شرافت و عزت و عظمت بخشى به ما تو هم ما را یاد کنى و ما هم اکنون مطابق فرمانت تو را

اَمَرْتَنا فَاَنْجِزْ لَنا ما وَعَدْتَنا یا ذاکِرَ الذّاکِرینَ وَیا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ
یاد کنیم پس تو هم به وعده خویش وفا کن اى که از یادکنندگانت یاد کنى و اى مهربانترین مهربانان