صحیفه سجادیه – مناجات دوستداران

صحیفه سجادیه
9- مناجات دوستان

بسم الله الرّحمن الرّحیم
به نام خداى بخشاینده مهربان

اِلهى مَنْ ذَاالَّذى ذاقَ حَلاوَهَ مَحَبَّتِکَ فَرامَ مِنْکَ بَدَلاً وَمَنْ ذَاالَّذى
خدایا نیست که شیرینى محبت تو را چشیده باشد و جز تو آهنگ دیگرى را بکند و کیست که به مقام

اَنِسَ بِقُرْبِکَ فَابْتَغى عَنْکَ حِوَلاً اِلهى فَاجْعَلْنا مِمَّنِ اصْطَفَیْتَهُ
قرب تو انس گرفته باشد و درصدد روگرداندن از تو باشد خدایا قرار ده ما را از زمره کسانى که

لِقُرْبِکَ وَوِلایَتِکَ وَاَخْلَصْتَهُ لِوُدِّکَ وَمَحَبَّتِکَ وَشَوَّقْتَهُ اِلى لِقاَّئِکَ
براى قرب و دوستیت برگزیده اى و براى عشق و محبتت خالصش گردانده و به دیدارت شائقش کرده و به قضا

وَرَضَّیْتَهُ بِقَضاَّئِکَ وَمَنَحْتَهُ بِالنَّظَرِ اِلى وَجْهِکَ وَحَبَوْتَهُ بِرِضاکَ
و قدرت راضیش ساخته و به دیدن رویت به او نعمت بخشیده و به خوشنودى خویش مخصوصش گردانده

وَاَعَذْتَهُ مِنْ هَجْرِکَ وَقِلاکَ وَبَوَّاْتَهُ مَقْعَدَالصِّدْقِ فى جِوارِکَ
و از غم هجران و فراقت پناهش داده و در جایگاه راستى در جوار خویش جایش داده و

وَخَصَصْتَهُ بِمَعْرِفَتِکَ وَاَهَّلْتَهُ لِعِبادَتِکَ وَهَیَّمْتَ قَلْبَهُ لاِِرادَتِکَ
به معرفت خویش مخصوصش کرده و براى پرستش و عبادتت او را لایق کردى و در ارادت خویش دل شیدایش کردى

وَاجْتَبَیْتَهُ لِمُشاهَدَتِکَ وَاَخْلَیْتَ وَجْهَهُ لَکَ وَفَرَّغْتَ فُؤ ادَهُ لِحُبِّکَ
و براى مشاهده جمالت انتخابش کردى و رویش را براى خودت از اغیار خالى کردى و دلش را براى محبت خویش فارغ کردى

وَرَغَّبْتَهُ فیما عِنْدَکَ وَاَلْهَمْتَهُ ذِکْرَکَ وَاَوْزَعْتَهُ شُکْرَکَ وَشَغَلْتَهُ
و تنها بدانچه نزد تو است راغبش کردى و ذکر خویش را بدو الهام کردى و سپاسگزاریت را بدون نصیب کردى

بِطاعَتِکَ وَصَیَّرْتَهُ مِنْ صالِحى بَرِیَّتِکَ وَاخْتَرْتَهُ لِمُناجاتِکَ
و به طاعت خود سرگرمش ساختى و او را از بندگان شایسته ات گرداندى و براى مناجات خویش انتخابش کردى

وَقَطَعْتَ عَنْهُ کُلَّشَىْءٍ یَقْطَعُهُ عَنْکَ اَللّهُمَّ اجْعَلْنا مِمَّنْ دَاءْبُهُمُ
و بریدى از او هر چه را که موجب بریدنش از تو گردد خدایا قرار ده ما را از کسانى که شیوه شان در زندگى

الاِْرْتِیاحُ اِلَیْکَ وَالْحَنینُ وَدَهْرُهُمُ الزَّفْرَهُ وَالاْنینُ جِباهُهُمْ ساجِدَهٌ
شادمانى با تو و زارى به درگاه تو است و روزگارشان آه و ناله است پیشانیهاشان در برابر عظمتت به خاک

لِعَظَمَتِکَ وَعُیُونُهُمْ ساهِرَهٌ فى خِدْمَتِکَ وَدُمُوعُهُمْ ساَّئِلَهٌ مِنْ
افتاده و از دیدگانشان در خدمتت یکسره بیدار است و سرشکشان از

خَشْیَتِکَ وَقُلُوبُهُمْ مُتَعَلِّقَهٌ بِمَحَبَّتِکَ وَاَفْئِدَتُهُمْ مُنْخَلِعَهٌ مِنْ مَهابَتِکَ
ترس تو ریزان و دلهاشان به محبتت آویزان و قلبهاشان از هیبتت از جا کنده شده است

یا مَنْ اَنْوارُ قُدْسِهِ لاِبْصارِ مُحِبّیهِ راَّئِقَهٌ وَسُبُحاتُ وَجْهِهِ لِقُلُوبِ
اى که انوار قدسش براى دیدگان دوستانش در کمال درخشندگى است و پرتوافکنیهاى جمالش براى قلوب

عارِفیهِ شاَّئِفَهٌ یا مُنى قُلُوبِ الْمُشْتاقینَ وَیا غایَهَ امالِ الْمُحِبّینَ
عارفان زداینده (چرکیها) است اى آرمان دل مشتاقان و اى منتهاى آرزوى دوستان

اَسْئَلُکَ حُبَّکَ وَحُبَّ مَنْ یُحِبُّکَ وَحُبَّ کُلِّ عَمَلٍ یُوصِلُنى اِلى قُرْبِکَ
از تو خواهم دوستى خودت و دوستى دوستدارانت و دوستى هر عملى که مرا به قرب تو واصل گرداند

وَاَنْ تَجْعَلَکَ اَحَبَّ اِلَىَّ مِمّا سِواکَ وَاَنْ تَجْعَلَ حُبّى اِیّاکَ قاَّئِداً اِلى
و تو را در پیش من محبوبتر از ماسواى تو قرار دهد و از تو خواهم که دوستیم را نسبت به تو جلودارم قرار دهى تا

رِضْوانِکَ وَشَوْقى اِلَیْکَ ذائِداً عَنْ عِصْیانِکَ وَامْنُنْ بِالنَّظَرِ اِلَیْکَ
مرا به رضوانت بکشاند و اشتیاقم را به سویت چنان کنى که بازدارنده از نافرمانیت باشد و بر من منت نِه به اینکه بر من توجهى

عَلَىَّ وَانْظُرْ بِعَیْنِ الْوُدِّ وَالْعَطْفِ اِلَىَّ وَلا تَصْرِفْ عَنّى وَجْهَکَ
فرمایى و با دیده دوستى و عطوفت بر من بنگرى و رو از من مگردانى

وَاجْعَلْنى مِنْ اَهْلِ الاِْ سْعادِ وَالْحِظْوَهِ عِنْدَکَ یامُجیبُ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ
و مرا از جمله سعادتمندان و بهره مندان نزد خود قرار دهى اى پاسخ دهنده اى مهربانترین مهربانان