سفارش امام علی(علیه السلام) به یارانش برای پیمودن راه سعادت و نجات چیست
علی(ع) در خطبه 24 نهج البلاغه یک برنامه چهار ماده اى را براى سعادت انسان ها توصیه می فرماید. نخست به تقوا و پرهیزکارى سفارش می کند. و با جمله«وَ فِرُّوا اِلَى اللهِ مِنَ اللهِ»، به مسأله توحید افعالى اشاره می کند. چرا که تمام مشکلات انسان، از ناحیه اَعمال او و آثارى است که خدا براى آن اَعمال قرار داده است. سپس می فرماید: از همان راهى که خداوند، براى شما معیّن کرده است بروید«وَ امْضُوا فِى الَّذى نَهَجَهُ لَکُمْ». و در آخر: به وظایفى که براى شما مقرّر داشته، قیام کنید«وَ قُومُوا عَصَبَهُ بِکُمْ».
امام علی(علیه السلام) در خطبه24 نهج البلاغهیارانش را نخست به تقواو پرهیزکارى سفارش می کند و می فرماید: (اى بندگان خدا! تقواى الهى پیشه کنید)؛ «فَاتَّقُوا اللهَ! عِبادَ اللهِ».
تقوا ـ که همان حالت خداترسى باطنى و جهت گیرى معنوى و درونى در مخالفت با گناهو توجّه به طاعت پروردگار است ـ سرچشمه اصلى تمام نیکى ها و خوبى ها است و به همین دلیل، در همه جا، به عنوان مقدمه اى براى سایر توصیه هاى مهم اخلاقى و اجتماعى و دینى، بر آن تاکید می شود.
حضرت در توصیه دوم می فرماید: (از خدابه سوى او فرار کنید! از غضب و سخط او به سوى رحمت و از عصیانش، به سوى اطاعت، و از عذابش، به سوى ثواب، و از نغمتش به سوى نعمت)؛ «وَ فِرُّوا اِلَى اللهِ مِنَ اللهِ».
این تعبیر اشاره لطیفى به مساله توحیدافعالى است؛ چرا که انسان هر مشکلى در این جهان پیدا می کند، از ناحیه اَعمال او و آثارى است که خدابراى آن اَعمال قرار داده است. پس مشکلاتش به یک معنا، از سوى او است و مجازاتى است از ناحیه او، لذا انسان براى حلّ این مشکلات راهى جز این ندارد که به سوى او فرار کند زیرا «لامُوَثِّرَ فِى الوُجودِ اِلاّ الله» و هر خیر و برکت و نجاتى که هست، از ناحیه او است.
قرآن مجید نیز درباره گروهى از گنهکاران که مشمول سخط و غضب الهى واقع شده بودند، می فرماید: «وَظَنُّوا اَنْ لامَلْجَا مِنَ اللهِ اِلاّ اِلَیْهِ»؛ (دانستند که پناهگاهى از خدا، جز به سوى او نیست). (1)
این نکته جالب است که انسان در زندگى معمولى هنگامی که از کسى یا چیزى وحشت می کند، به شخص دیگرى یا چیز دیگرى پناه می برد، ولى در مورد خداوند چنین نیست! هنگامی که از عذاب و کیفرش بترسد باید به خود او پناه ببرد؛ مگر قادر رحیم و مهربانى جز او پیدا می شود؟!
این درسى است که توحیدافعالى به ما داده و هر حرکت و برکتى را از سوى خداوند معرّفى کرده است.
خداوند داراى اَسماء و صفاتى است که ما را دعوت می کند که در همه حال و در هر شرایطى، به او پناه بریم. اگر از خشم و غضبش ترسان بودیم به عفو و رحمتش پناه می بریم و اگر از عدالتش بیمناک شدیم، به فضل و کَرَمش پناهنده می شویم.
به هر حال، به نظر می رسد که این جمله، از سورهذاریات اقتباس شده که از زبان پیامبر اسلامفرمود: «فَفَرُّوا اِلَى اللهِ اِنّى لَکُمْ مِنْهُ نَذیرٌ مُبینٌ»؛ (پس به سوى خدابگریزید! که من، از سوى او، براى شما بیم دهنده آشکارى هستم). (2)
حضرت، در سومین توصیه می فرماید: (از همان راهى که خداوند، براى شما معیّن کرده است بروید)؛ «وَ امْضُوا فِى الَّذى نَهَجَهُ لَکُمْ».
و در چهارمین و آخرین توصیه، می افزاید: (به وظایفى که براى شما مقرّر داشته، قیام کنید)؛ «وَ قُومُوا عَصَبَهُ بِکُمْ». (3)
در واقع در اینجا امام یک برنامه منظّم چهار ماده اى را براى سعادت و نجات پیروان خود، تنظیم فرموده است. در نخستین مرحله روح تقواو خداترسى را در آنها زنده می کند. این امر سبب حرکتى به سوى خدامی گردد و مساله «فرار از خدابه سوى خدا» مطرح می شود. چون این حرکت آغاز شد باید در مسیر ایمانو عقیده در آن راهى گام نهد که خدابراى او مقرّر داشته است و در مرحله عمل ـ که مرحله چهارم است ـ به تکالیف و وظایفى قیام کند که او مقرّر کرده است. (4)
پی نوشت:
(1). سوره توبه، آیه 118.
(2). سوره ذاریات، آیه 50.
(3). «عَصَبَ» از ماده «عصب» است و همان رشته هایى است که عضلات و استخوانها را به هم پیوند می دهد. و این واژه، به معناى «بستن» نیز به کار می رود.
(4). گرد آوری از کتاب: پیام امام امیر المومنین علیه السلام، آیت الله العظمی ناصر مکارم شیرازى، دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1385 ه. ش، ج 2، ص 72.