پند دو دوست
دو مرد با یکدیگر دوست بودند؛ یکى خدا پرست فقیر و دیگرى ثروتمند بى ایمان . ثروتمند بى ایمان به ثروت خود می بالید و به دوستش می گفت : من ثروت و افرادم بیش از تو است . و هر گاه در دو باغ وسیع و پر محصولش وارد می شد می گفت : گمان ندارم این همه نعمت تمام شود و قیامتى در کار باشد. دوست خداشناس به او پند دادو گفت : آیا به خدایى که تو را آفرید کفر می ورزى ؟ اما من معتقدم که الله خداى من است و شریکى براى او قرار نمی دهم ، چرا نعمت دهنده را نمی شناسى و هرگاه به باغت داخل می شوى ، یاد خدا نمی کنى و به نشانه شکرگزارى نمی گویى :
ما شاء الله لاقوة الا بالله (1) ؛
آنچه خدا خواهد (همان می شود) قوت و قدرتى نیست مگر از جانب خدا.
پیامبر گرامی صلى الله علیه و آله فرمود:هرگاه خداوند به بنده اش نعمت مال و زن و فرزند عنایت فرمود و او گفت : ما شاء الله لا قوة الا بالله آفتى به جز مرگ نبیند (2) ؛
امام صادق علیه السلام فرمود:عجب دارم از کسى که نعمت هاى دنیایى می خواهد و نمی گوید: ما شاء الله لا قوة الا بالله چرا که پس از این جمله خداوند از زبان آن مرد خداشناس می گوید: اگر من از تو کمتر ثروت و فرزند دارم امیدوارم خداوند بهتر از باغ تو به من بدهد، و این امید حتما محقق می شود (3) .
تعلیم دعا به مسلمانان
در نبرد حنین ، غنیمت بسیارى به چنگ مسلمانان افتاد. حضرت محمد صلى الله علیه و آله به هنگام تقسیم غنایم ، به تازه مسلمانان مکه سهم بیشترى دادند، تا در مسلمانى دلگرم و به اسلام خوشبین شوند. این کار پیامبر سبب گردید تا براى بیشتر مهاجر و انصار که از فلسفه کار حضرت بى خبر بودند سوال ایجاد شود و در این میان ، منافقان فرصت یافتند تا زبان اعتراض بگشایند، و به بدگویى از پیامبر پردازند.
پیامبر علت کار خود را شرح دادند و مؤ منان بدان راضى شدند.
خداوند می فرماید: شایسته بود به آنچه خدا و پیامبرش به آنان دادند راضى و خشنود باشند و بگویند:
حسبنا الله سیؤ تینا الله من فضله و رسوله انا الى الله راغبون (4) ؛
خداوند ما را بس است به زودى خداوند از فضلش و پیامبرش به ما می دهند. ما به سوى پروردگار رغبت و میل داریم .
——————————–
1 – کهف (18) آیه 39.
2 – الوابل الطیب ص 111.
3 – خصال ، 218.