دعای اللهم یا رب اصبحت لا ارجو غیرک (اقبال الاعمال)
الجزء الأول؛ أبواب أحکام شهر رمضان؛ الباب الخامس فیما نذکره من سیاقه عمل الصائم فی نهاره و فیه فصول؛ فصل فیما نذکره من الأدعیه لکل یوم غیر متکرره
جلد اول، باب های احکام ماه رمضان؛ باب پنجم: طریقه عمل روزه دار در روز ماه رمضان؛ فصل هفتم دعاهایی که برای هر روز ماه رمضان تکرار می شود
فَمِنْ ذَلِکَ دُعَاءُ أَوَّلِ یَوْمٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ مِنْ جُمْلَهِ الثَّلَاثِینَ فَصْلًا
این دعا، دعاى روز اوّل ماه رمضان از سلسله دعاهاى سى گانه اى است که هر یک براى یک روز ماه رمضان است:
اللَّهُمَّ یَا رَبِّ أَصْبَحْتُ لَا أَرْجُو غَیْرَکَ وَ لَا أَدْعُو سِوَاکَ وَ لَا أَرْغَبُ إِلَّا إِلَیْکَ
«اى خدا و پروردگار من، صبح کردم درحالى که به غیر تو امید ندارم و جز تو را نمی خوانم و جز به درگاه تو نمی گرایم
وَ لَا أَتَضَرَّعُ إِلَّا عِنْدَکَ وَ لَا أَلُوذُ إِلَّا بِفِنَائِکَ إِذْ لَوْ دَعَوْتُ غَیْرَکَ لَمْ یُجِبْنِی
و فقط به درگاه تو تضرّع و التماس نموده و به آستانه ات پناهنده می شوم؛ زیرا اگر غیر تو را می خواندم، پاسخم نمی داد
وَ لَوْ رَجَوْتُ غَیْرَکَ لَأَخْلَفَ رَجَائِی وَ أَنْتَ ثِقَتِی وَ رَجَائِی وَ مَوْلَایَ
و اگر به غیر تو امید می بستم، امیدم را بر نمی آورد و تو مورد اعتماد و امید و مولى
وَ خَالِقِی وَ بَارِئِی وَ مُصَوِّرِی نَاصِیَتِی بِیَدِکَ تَحْکُمُ فِیَّ کَیْفَ تَشَاءُ لَا أَمْلِکُ لِنَفْسِی مَا أَرْجُو
و آفریننده و پدیدآورنده و نگارنده منى و [موى] پیشانى [و زمام امور] من به دست تو است و به هر صورت بخواهى درباره من حکم می کنى و من اختیار برآوردن آنچه را که بدان امید دارم
وَ لَا أَسْتَطِیعُ دَفْعَ مَا أَحْذَرُ أَصْبَحْتُ مُرْتَهِناً بِعَمَلِی وَ أَصْبَحَ الْأَمْرُ بِیَدِ غَیْرِی
و برطرف کردن آنچه را که از آن بیم دارم، ندارم و صبح کرده ام در حالى که در گرو اعمالم هستم و کار به دست دیگرى است.
اللَّهُمَّ إِنِّی أَصْبَحْتُ أُشْهِدُکَ وَ کَفَى بِکَ شَهِیداً وَ أُشْهِدُ مَلَائِکَتَکَ وَ حَمَلَهَ عَرْشِکَ وَ أَنْبِیَاءَکَ
خداوندا، صبح کردم درحالى که تو را گواه می گیرم و تو به عنوان گواه کافى هستى و نیز فرشتگان و حاملان عرش و پیامبران
وَ رُسُلَکَ عَلَى أَنِّی أَتَوَلَّى مَنْ تَوَلَّیْتَهُ وَ أَتَبَرَّأُ مِمَّنْ تَبَرَّأْتَ مِنْهُ وَ أُومِنُ بِمَا أَنْزَلْتَ عَلَى أَنْبِیَائِکَ وَ رُسُلِکَ
و رسولان را گواه می گیرم بر این که، هرکس را که تو دوست دارى دوست دارم و از هرکس بى زارى بجویى بى زارى می جویم و به آنچه بر پیامبران و رسولانت فرو فرستاده اى ایمان دارم؛
فَافْتَحْ مَسَامِعَ قَلْبِی لِذِکْرِکَ حَتَّى أَتَّبِعَ کِتَابَکَ وَ أُصَدِّقَ رُسُلَکَ وَ أُومِنَ بِوَعْدِکَ وَ أُوفِیَ بِعَهْدِکَ فَإِنَّ أَمْرَ الْقَلْبِ بِیَدِکَ
پس گوش هاى دل مرا براى یاد خود بگشاى، تا از کتابت پیروى نموده و فرستادگانت را تصدیق کنم و به وعده ات ایمان آورده و به پیمانت وفا کنم؛ زیرا اختیار قلب به دست تو است.
اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِکَ مِنَ الْقُنُوطِ مِنْ رَحْمَتِکَ وَ الْیَأْسِ مِنْ رَأْفَتِکَ
خدایا، به تو پناه می برم از نومیدى از رحمت و یأس از رأفتت،
فَأَعِذْنِی مِنَ الشَّکِّ وَ الشِّرْکِ وَ الرَّیْبِ وَ النِّفَاقِ وَ الرِّیَاءِ وَ السُّمْعَهِ وَ اجْعَلْنِی فِی جِوَارِکَ الَّذِی لَا یُرَامُ
پس مرا از شک و شرک و تردید و دودلى و نفاق و ریا و سمعه [قصد شنواندن اعمال خود به دیگران] در پناه خود در آور و در قرب خود که هیچ کس نمی تواند آهنگ آن را بکند قرار ده
وَ احْفَظْنِی مِنَ الشَّکِّ الَّذِی صَاحِبُهُ یُسْتَهَانُ
و از شکى که دارنده آن خوار می گردد، نگاه دار.
اللَّهُمَّ وَ کُلَّمَا قَصُرَ عَنْهُ اسْتِغْفَارِی مِنْ سُوءٍ لَا یَعْلَمُهُ غَیْرُکَ فَعَافِنِی مِنْهُ وَ اغْفِرْهُ لِی
خداوندا، مرا از هر عمل زشتم که آمرزش خواهى من از آن کوتاه آمده و جز تو آن را نمی داند، عافیت بخش و بیامرز،
فَإِنَّکَ کَاشِفُ الْغَمِّ مُفَرِّجُ الْهَمَّ رَحْمَانُ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ وَ رَحِیمُهُمَا فَامْنُنْ عَلَیَّ بِالرَّحْمَهِ
زیرا تو برطرف کننده غم و گشاینده اندوه و رحمت گستر و مهربان در دنیا و آخرت هستى، پس همان رحمت خود را
الَّتِی رَحِمْتَ بِهَا مَلَائِکَتَکَ وَ رُسُلَکَ وَ أَوْلِیَاءَکَ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ
که شامل حال فرشتگان و فرستادگان و دوستان خود اعمّ از مردان و زنان مؤمن نمودى، به من ارزانى دار.
اللَّهُمَّ رَبَّ هَذَا الْیَوْمِ وَ مَا أَنْزَلْتَ فِیهِ مِنْ بَلَاءٍ أَوْ مُصِیبَهٍ أَوْ غَمٍّ أَوْ هَمٍّ فَاصْرِفْهُ عَنِّی وَ عَنْ أَهْلِ بَیْتِی
خدایا، اى پروردگار این روز، بلاها و گرفتارى ها و غم ها و اندوه هایى را که در این روز فرو می فرستى، از من و خاندان
وَ وُلْدِی وَ إِخْوَانِی وَ مَعَارِفِی وَ مَنْ کَانَ مِنِّی بِسَبِیلٍ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ
و فرزندان و برادران و آشنایانم و کسانى از مردان و زنان مؤمن که حقى بر من دارند، برگردان.
اللَّهُمَّ إِنِّی أَصْبَحْتُ عَلَى کَلِمَهِ الْإِخْلَاصِ وَ فِطْرَهِ الْإِسْلَامِ وَ مِلَّهِ إِبْرَاهِیمَ وَ دِینِ مُحَمَّدٍ صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِ وَ آلِهِ
خدایا، صبح کردم با اقرار به کلمه اخلاص [لا اله الا اللّه] و سرشت اسلامی و آیین ابراهیمی و دین إبراهیم، و دین محمّدى-درودهاى تو بر او و خاندان او-.
اللَّهُمَّ احْفَظْنِی وَ أَحْیِنِی عَلَى ذَلِکَ وَ تَوَفَّنِی عَلَیْهِ وَ ابْعَثْنِی یَوْمَ تَبْعَثُ الْخَلَائِقَ فِیهِ
خدایا، مرا نگاه دار و بر این اعتقاد زنده بدار و بمیران و روزى که آفریده ها را برمی انگیزانى، مرا بر این اعتقاد برانگیز
وَ اجْعَلْ أَوَّلَ یَوْمِی هَذَا صَلَاحاً وَ أَوْسَطَهُ فَلَاحاً وَ آخِرَهُ نَجَاحاً بِرَحْمَتِکَ
و آغاز این روز مرا به رحمتت صلاح و میانه آن را رستگارى و پایان آن را کامیابى قرار ده؛
فَإِنِّی أَسْأَلُکَ خَیْرَهُ وَ خَیْرَ أَهْلِهِ وَ أَعُوذُ بِکَ مِنْ شَرِّهِ وَ شَرِّ أَهْلِهِ وَ مِنْ سَمْعِهِ وَ بَصَرِهِ
زیرا من خیر این روز و خیر اهل آن را از تو خواهانم و از شرّ آن و شرّ اهل آن و از گوش و چشم و دست و پاى او به تو پناه می برم.
وَ یَدِهِ وَ رِجْلِهِ وَ کُنْ لِی مِنْهُ حَاجِزاً عَزَّ جَارُکَ وَ جَلَّ ثَنَاؤُکَ وَ لَا إِلَهَ غَیْرُکَ
تو خود نگاه دار من از او باش. همسایه تو سرافراز است و ستایش تو والا است و معبودى جز تو نیست.
اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ أَنْ تَرْزُقَنِی مَوَاهِبَ الدُّعَاءِ فِی دُبُرِ کُلِّ صَلَاهٍ وَ أَسْأَلُکَ خَیْرَ یَوْمِی هَذَا وَ فَتْحَهُ وَ نَصْرَهُ
خداوندا، از تو می خواهم که مواهب دعا در تعقیب نمازها را به من روزى کنى و از تو خیر و پیروزى و یارى
وَ نُورَهُ وَ هُدَاهُ وَ رُشْدَهُ وَ بُشْرَاهُ أَصْبَحْتُ بِاللَّهِ الَّذِی (لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْءٌ)[1] مُمْتَنِعاً وَ بِعِزَّهِ اللَّهِ الَّتِی لَا تُرَامُ وَ لَا تُضَامُ مُعْتَصِماً
و نور و هدایت و رشد بشارت این روز را خواهانم. صبح کردم درحالى که به خدایى که هیچ چیز همانند او نیست، تکیه کرده ام و به عزّت خدا که هیچ چیز نمی تواند آهنگ آن را نموده و بدان ستم کند، چنگ زده ام
وَ بِسُلْطَانِ اللَّهِ الَّذِی لَا یُقْهَرُ وَ لَا یُغْلَبُ عَائِذاً مِنْ شَرِّ مَا خَلَقَ وَ ذَرَأَ وَ بَرَأَ وَ مِنْ شَرِّ مَا یُکَنُّ بِاللَّیْلِ وَ یَخْرُجُ بِالنَّهَارِ
و به تسلّط خدا که مقهور و مغلوب واقع نمی شود، پناه آورده ام از شرّ آنچه خلق کرده و آفریده و پدید آورده است و از شرّ آنچه شب ها خود را نهان می کند
وَ شَرِّ مَا یَخْرُجُ بِاللَّیْلِ وَ یُکَنُّ بِالنَّهَارِ وَ مِنْ شَرِّ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ مِنْ شَرِّ کُلِّ ذِی سُلْطَانٍ
و روزها بیرون می آید و از شرّ آنچه شب ها بیرون می آید و روزها خود را پنهان می کند و از شرّ جنیّان و انسان ها و از شرّ هر چیز تسلّط جو
أَوْ غَیْرِهِ وَ مِنْ شَرِّ کُلِّ دَابَّهٍ (هُوَ آخِذٌ بِناصِیَتِها إِنَّ رَبِّی عَلى صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ)[2]
و غیر آن و از شرّ هر جنبنده اى که خدا [تو، موى] پیشانى [و زمام امور] آن را گرفته است، به راستى که پروردگارم بر راه راست استوار است
[1]) سوره الشوری، آیه 11 [2]) سوره هود، آیه 56