الجزء الأول؛ أبواب أحکام شهر رمضان؛ الباب السابع عشر فیما نذکره من زیادات و دعوات فی اللیله الثالثه عشر و یومها و ما نختاره من عده روایات
جلد اول، باب های احکام ماه رمضان؛ باب هفدهم اعمال و دعاهای وارد شده در روایات در شب و روز سیزدهم ماه و روایاتی که در این شب و روز آمده و دعاهای مخصوص این شب (دعای اول):
مِنْهَا مَا وَجَدْنَاهُ فِی کُتُبِ أَصْحَابِنَا رَحِمَهُمُ اللَّهُ الْعَتِیقَهِ وَ قَدْ سَقَطَ مِنْهُ أَدْعِیَهُ لَیَالٍ فَنَقَلْنَا مَا بَقِیَ مِنْهَا وَ هُوَ دُعَاءُ اللَّیْلَهِ الثَّالِثَهَ عَشَرَ
دعاى شب سیزدهم براساس کتاب‌هاى کهن راویان امامیّه-رحمهم اللّه-:
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی یَجُودُ فَلَا یَبْخَلُ وَ یَحْلُمُ فَلَا یَعْجَلُ الَّذِی مَنَّ عَلَیَّ مِنْ تَوْحِیدِهِ بِأَعْظَمِ الْمِنَّهِ
ستایش خدا را که می‌بخشد و بخل نمی‌ورزد و بردبارى می‌کند و شتاب نمی‌کند، خدایى که از توحید خود بزرگ‌ترین منّت را بر من نهاد
وَ نَدَبَنِی مِنْ صَالِحِ الْعَمَلِ إِلَى خَیْرِ الْمِهْنَهِ وَ أَمَرَنِی بِالدُّعَاءِ فَدَعَوْتُهُ فَوَجَدْتُهُ غِیَاثاً عِنْدَ شَدَائِدِی
و از اعمال شایسته به بهترین خدمت و بندگى فراخواند و دستور دعا داد و من به درگاه او دعا کردم و او را فریادرس خود در سختى‌ها یافتم و دیدم،
وَ أَدْرَکْتُهُ لَمْ یُبَعِّدْنِی بِالْإِجَابَهِ حِینَ بَعُدَ مَدَاهُ وَ لَا حَرَّمَنِی الِانْتِیَاشَ لِمَا عَمِلْتُ مَا لَا یَرْضَاهُ
خدایى که اجابت خود را در زمانى که دور از دسترس بود، از من دور نداشت و آن گاه که به آنچه مورد پسند او نبود عمل کردم، مرا از نیل [به مطلوبم]محروم نگردانید،
أَقَالَنِی عَثْرَتِی وَ قَضَى لِی حَاجَتِی وَ تَدَارَکَ قِیَامِی وَ عَجَّلَ مَعُونَتِی فَزَادَنِی خُبْرَهً بِقُدْرَتِهِ وَ عِلْماً بِنُفُوذِ مَشِیَّتِهِ
خدایى که لغزشم را نادیده انگاشت و خواسته‌ام را برآورد و شب‌خیزى‌ام را جبران نمود [پاداش داد]و در یارى‌ام شتاب کرد و به قدرت خود بر آگاهى و با نفوذ مشیّتش بر دانشم افزود.
اللَّهُمَّ إِنَّ کُلَّ مَا جُدْتَ عَلَیَّ بِهِ بَعْدَ التَّوْحِیدِ دُونَهُ وَ إِنْ کَثُرَ وَ غَیْرُ مُوَازٍ لَهُ وَ إِنْ کَبُرَ لِأَنَّ جَمِیعَهُ نِعَمُ دَارِ الْفَنَاءِ الْمُرْتَجِعَهِ
خداوندا، هرچه به جز توحید بر من ارزانى داشته‌اى، پایین‌تر از آن است اگرچه بسیار باشد و با آن برابرى نمی‌کند اگرچه بزرگ باشد؛ زیرا همه‌ى آن‌ها نعمت‌هاى واگرداندنى سراى ناپایدار است
وَ هُوَ النِّعْمَهُ لِدَارِ الْبَقَاءِ الَّتِی لَیْسَتْ بِمُنْقَطِعَهٍ فَیَا مَنْ جَادَ بِذَلِکَ عَلَیَّ مُخْتَصّاً لِی بِرَحْمَتِهِ وَفِّقْنِی لِلْعَمَلِ بِمَا یَقْضِی حَقَّ یَدِکَ فِی هِبَتِهِ
ولى توحید نعمت سراى پاینده است و هرگز پایان نمی‌پذیرد. پس اى خدایى که این نعمت را به من ارزانى داشته و رحمت خود را به من اختصاص دادى، مرا به عمل به آنچه حق تصرّف تو در این بخششت را برمی‌آورد، موفق گردان.
اللَّهُمَّ بَیِّضْ أَعْمَالِی بِنُورِ الْهُدَى وَ لَا تُسَوِّدْهَا بِتَخْلِیَتِی وَ رُکُوبِ الْهَوَى فَأَطْغَى فِیمَنْ طَغَى
خداوندا، اعمال مرا به نور هدایت سپید گردان و به واسطه‌ى آزاد گذاشتن من در عمل براساس خواهش نفسم سیاه مگردان، تا مبادا جزو طغیان‌گران گردیده و از حدّ خود تجاوز کنم
وَ أُقَارِفُ مَا یَسْخَطُکَ بَعْدَ الرِّضَا وَ أَنْتَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ سَلَّمَ تَسْلِیماً کَثِیرا
و بعد از خشنودى تو، آنچه را که موجب خشم تو است، مرتکب گردم. که تو بر هر چیز توانایى. درود و سلام فراوان خداوند بر محمّد و خاندان او.