در آیات قرآن آمده است که ما آسمان ها (کرات و منظومه ها) را بدون ستون استوار کردیم؛ امّا اکنون می دانیم که به قدرت الهى، کرات به وسیله نیروى جاذبه و گریز از مرکز در جایگاه هاى خود استوارند. در این مورد توضیح دهید.
در قرآن می خوانیم: (وَ السَّمَآءِ ذَاتِ الْحُبُکِ)323 و قسم به آسمان مشبّک. الحبک: به معناى محکم و سخت بستن است.
از حضرت امام رضا(ع) درباره این آیه سؤال شد. حضرت فرمود: «هى مَحْبُوکَهٌ إِلَى الأَرْضِ324؛ آسمان، سخت به زمین بسته شده است.» و براى تقریب به ذهن، انگشتان دو دست را داخل هم کردند. آن شخص پرسید: «چطور سخت به زمین بسته شده، در حالى که خدا می فرماید: (رَفَعَ السَّمَـوَ تِ بِغَیرِ عَمَد تَرَوْنَهَا)325 خدا آسمان را بدون ستون و پایه اى که شما ببینید برافراشت. حضرت فرمود: «ثَمَّ عَمَدٌ وَ لکِنْ لاتَرَونَها؛326 در آن جا ستون وجود دارد؛ لیکن شما آن را نمی بینید.»327 احتمال دارد مقصود از ستون، فرضیه اثبات شده جاذبه و دافعه باشد.
آیه (رَفَعَ السَّمَـوَ تِ بِغَیرِ عَمَد تَرَوْنَهَا) نمی فرماید اصلا ستونى در کار نیست؛ بلکه می فرماید خدا آسمان ها را با ستون دیدنى بر نیفراشت؛ یعنى ممکن است ستون نامرئى باشد؛ چنان که حضرت امام رضا(ع) به آن اشاره فرمود.
—————
323. ذاریات، آیه 7.
324. بحارالانوار، ج 57 ، ص 79.
325. رعد، آیه 2.
326. على بن ابراهیم قمی، تفسیر قمی، ج 2، ص 328.
327. محمدهادى معرفت، التمهید فى علوم القرآن، ج 6 ، ص 122.