داوود علیه السلام
حضرت داوود علیه السلام از پیامبران بزرگ بنی اسرائیل است. او علاوه بر مقام نبوت، سلطنت و پادشاهی و اداره امور بنی اسرائیل را هم داشت. حضرت داوود علیه السلام در عبادت و بندگی خدا پایداری و جدیت زیادی داشت. در همه حال به یاد خدا بود. بسیار گریه و توبه و استغفار می کرد. شب زنده دار بود. نصف عمرش را روزه بود؛ یعنی یک روز را روزه می گرفت و روز دیگر افطار می کرد. این پیامبر خدا برای زندگیش، نظم و قاعده خاصی داشت، به این معنا که روزگار خود را به چهار قسمت کرده بود. بخشی از آن به قضاوت و حل و فصل مرافعات مردم و قسمتی برای تسبیح و عبادت خدا و بخشی دیگر برای تربیت جوانانش و قسمتی هم برای حاجات و امور شخصی اختصاص داشت. زبور کتاب مختص حضرت داوود است. او از علم حکمت و داوری برخوردار بود. حلم و کیاست و فراست بی نظیری داشت. به آئین حق حکم می کرد و از پیروی هوای نفس اجتناب داشت. خداوند نعمات و عنایات زیادی به او داد. نیروی جسمی و قدرت فوق العاده ای داشت، به طوری که در همان جوانی، در یکی از جنگ ها، جالوت دشمن سرسخت و نیرومند قومش را کشت. او اولین کسی بود که زره بافی را یاد گرفت و چون آهن در دست او نرم می شد، از این رو درجنگ هایی که با دشمنان می کرد، بسیار مورد استفاده قرار می گرفت.(1)
_________________
1. محلاتی، قصص قرآن، ص 204؛ خرمشاهی، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج1، ص 1034