آیا کسانى که به بهشت می روند؛ کارى انجام نمی دهند و فقط در استراحت به سر می برند؟ اگر کار می کنند، چه نوع کارهایى است؟
سراى آخرت، دار تکلیف نیست؛ بنابراین در آن جا طاعات و عبادات و اعمالى وجود ندارد؛ اما بندگان خدا، او را عاشقانه ستایش و حمد می کنند: (وَ ءَاخِرُ دَعْوَهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَــلَمِینَ)[65]؛ واپسین خواندشان این است که: ستایش براى خداى، پروردگار جهانیان است. و از حمد و ستایش او لذت می برند و در پرتو اعمالى که در این جهان انجام دادند، هم چنان سیر تکاملى خویش را ادامه می دهند: (وَ لَهُمْ رِزْقُهُمْ فِیهَا بُکْرَهً وَ عَشِیا)[66]؛ هر صبح و شام، روزى آنها [مادّى و معنوى] به بهشت مقرر است. و به درجات بالاترى از بهشت می رسند که این باعث می شود بهره بردن یک نواخت از نعمت هاى بهشتى از بین برود و همیشه از نعمت ها لذت ببرند.[67]
—————
[65] یونس، آیه 10.
[66] مریم، آیه 62.
[67] ر.ک: ناصر مکارم شیرازى و همکاران، پیام قرآن، ج 6، ص 363.