به نظر می رسد که یکى از معانى شفاعت، شهادت در قیامت باشد. مؤید آن، آیه 86 زخرف و شفاعت قرآن در قیامت نیز از نوع تکلم و شهادت به حق است … آیا این مطلب درست است؟
معناى شفاعت ـ همان گونه که گذشت ـ عبارت است از واسطه شدن براى بخشش گناهان، نه به معناى شهادت. در هیچ موردى، شفاعت به معناى شهادت به کار نرفته است.
در سوره زخرف آیه 86 این گونه آمده است: (ولا یملِکُ الَّذینَ یدعونَ مِن دونِهِ الشَّفـعَهَ اِلاّ مَن شَهِدَ بِالحَقِّ وهُم یعلَمون)؛ کسانى که غیر او را می خوانند قادر بر شفاعت نیستند، مگر آنان که شهادت به حق داده اند و به خوبى آگاهند.
مراد از «شهادت به حق» در این آیه، اعتراف به دین حق است. پیام این آیه، چنین است که تنها کسى می تواند شفاعت کند که به دین حق معترف باشد و بر حقیقت حال و اعمال کسى که می خواهد شفاعتش کند آگاه باشد.
پس در این آیه، نه شفاعت به معناى شهادت است و نه شفاعت از نوع تکلم و شهادت به حق است.[39]
—————
[39] ر.ک: المیزان، ترجمه سید محمد باقر موسوى همدانى، ج 18، ص 192.